Κική Δημουλά/Γιάννης Ρίτσος
ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟ-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Πώς θα ήθελα να ξέρω να γεννάω μικρά ποιήματα.
Μου τα στερεί ο πολύπλοκος τρόπος μου.
Εσκεμμένος σαν προφυλακτικό
ν'αποφύγει την επώδυνη σύλληψη
μη γίνει έναυσμα και αυτουργός
μιας ακόμα συντομίας.
Με υποβάλλει σε τόσο χαμένο ποδαρόδρομο
ξυπόλητον νομίζοντας πως έτσι επιμηκύνει
την ορισμένη της ζωής ηδονικότητα.
Ένα μικρό ποίημα.
Μωρό σχεδόν κι όμως ετοιμόλογο.
Λίγο ανασηκωμένη προς τα πάνω η μυτούλα του αρχή
λέξεις μάτια καρφωμένα στη συμπύκνωση
μορφασμός στα χείλη ερμαφρόδιτος
δεν ξέρεις,ονειρεύεται πεινάει
-έμφυτα συσπάται ασαφές.
Οι μικρές γροθίτσες του στο τέλος
αρτιμελείς-σφιγμένες.
Ένα μικρό ποίημα.
Αβέβαιο ακόμη ανασαίνει στη θερμοκοιτίδα
ο εντατικός θάλαμος γεμάτος
μικρά μεγάλα ποιήματα κλεισμένα
στα διαφανή πλαστικά τους κουκούλια.
Μικρά μεγάλα πάντα πρόωρο
γεννιέται αν θα ζήσουν.
Ένα μικρό ποίημα.Κι αν ο μη γένοιτο
δεν επαρκέσει τελικά το οξυγόνο
παρηγοριέσαι λες τουλάχιστον απέφυγε
εκείνον το χαμένο ποδαρόδρομο
που φάγανε στη μούρη
τα μεγάλα
ξυπόλητα δονκιχωτικά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
"Μικρά μεγάλα πάντα πρόωρο
γεννιέται αν θα ζήσουν".
Κομβικό σημείο. Πόσο μου αρέσει η γλυκόπικρη ειρωνεία της ποιήτριας...
τη συγκεκριμένη ποιήτρια την έχω σπουδάσει,"αιώνες" πριν,
περισσότερο μου αρέσει το -σαφώς-καβαφικό της υπόβαθρο,ότι δεν ελπίζει σε "αβάσταχτες" ουτοπίες,
ότι δε "χαζεύει" όταν γράφει...
έχει κατακτήσει με τη γραφή της άπειρες στιγμές μου...
σ'ευχαριστώ και από δω,
έχω μια ερώτηση για σένα στη θάλασσα.
σε φιλώ
Έχεις δίκιο για το καβαφικό υπόβαθρο και γενικότερα για την ποιήτρια. Η πρώτη μου "γνωριμία" μαζί της ήταν όταν ,χρόνια πριν, άκουσα μιαν απαγγελία του ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ...
Δε φαντάζεσαι πόσο ενθουσιάστηκα. Με κατέκτησε αμέσως. Είναι πραγματικά κορυφαία . Για θυμήσου εκείνο το "και πως δεν αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω", από τη ΣΚΟΝΗ!
Απ΄ότι καταλαβαίνω πρέπει να έχει επηρεάσει και τη δική σου γραφή.
ναι,αυτό είναι κάτι που ούτε θέλω αλλά ούτε μπορώ να κρύψω και θα έλεγα ότι με κόπο προσπαθώ ν'απαγκιστρωθώ από ένα αόρατο "υποβολείο" της,
όπως και στο πεζό,οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από τη Μαργκερίτ Ντυράς.
έχεις ακούσει ένα δίσκο σε μουσική για πιάνο του Μικρούτσικου και απαγγελίες της ίδιας της Δημουλά?
αν,όχι, μπορώ να σου το γράψω.
στεναχωρήθηκα μόνο,τώρα τελευταία με τις κριτικές που διάβασα για τη "χλόη θερμοκηπίου",περισσότερο γιατί μου φάνηκαν εμπαθείς και λιγότερο γιατί φοβήθηκα το δίκιο τους,ξέρεις,περί μανιέρας,επανάληψης κλπ,κλπ
Μην κατατρύχεσαι, αγαπητή Φαίδρα, από τη φοβία μήπως υπάρχουν ίχνη επηρεασμού από τον χ ή ψ λογοτέχνη στα γραφτά σου. Το σημαντικό είναι πως μέσα εκεί βρίσκεται ο εαυτός σου. Εμπιστεύσου την πένα σου και να΄σαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να σε προδώσει. Ουδείς υπήρξε άλλωστε παρθενογενημένος.
Το δίσκο τον έχω και είναι απόλυτη η ατμόσφαιρα που παράγεται από τη μουσική και την πολύ ιδαίτερη απαγγελία της ποιήτριας. ( Πάντως σ΄ευχαριστώ).
Κι εγώ στενοχωρήθηκα με τις όντως εμπαθείς κριτικές - προϊόντα ζηλοφθονίας λόγω της Ακαδημαϊκής ανάδειξής της . Τη στιγμή που η Δημουλά ίδρυσε ολάκερη "σχολή" στη νεοελληνική ποίηση , είναι δυνατόν να μιλάμε για δήθεν επαναληπτικότητες και" μανιερισμούς";ΕΛΕΟΣ!
σου απαντώ με κάτι που έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου,
"οπλισμένη σιωπή,σαν να πιπιλάμε μια σφαίρα στο στόμα.Ξεπαρθενεμένα μυαλά παράγουν τη σύγχρονη σκέψη.Με τραυλούς χρησμούς δικαιολογούν λαχανιασμένους θανάτους.[...]Κλαδεύουμε τον επιτάφιο της πίστης μας.Κηδεύουμε έναν Θεό και μας νοιάζει να είναι όμορφος ο τάφος.[...]
Έχω έτοιμο καφέ.Για τον ήλιο και όλα τα πλάσματα της τρέλας.Τους ανθρώπους των υπογείων,που η υγρασία στις φλέβες τους κρατάει ζωντανούς.Αυτούς που πάντα θα κάνουν την έκπληξη.Εξεγερμένοι από ένστικτο,μακριά από κάθε πολιτική ανάλυση που θα δικαιολογούσε τις παράτολμες πράξεις τους.Χωρίς λόγο.Χωρίς τακτική και στρατηγικό στόχο.Ιεροφάντες ενός παραλογισμού που κάνει την κοινή λογική να φαντάζει σαν τον πιο μεγάλο υπονομευτή της ανθρώπινης φύσης.[...]
λένε πως η μνήμη είναι η κληρονομιά καθενός που θέλει να έχι μέλλον.Αυτή είναι η εύκολη εξήγηση.Δε νομίζω πως οι "τρελοί" είχαν χρόνο και διάθεση να θυμηθούνε τίποτα.Ξεχάστηκαν.Αφαιρέθηκαν κι έκαναν ένα βήμα παραπάνω στον αέρα"
Δημοσίευση σχολίου