let's pretend-tindersticks

"είναι άνθρωποι που σε βοηθάνε να αυταπατάσαι,μόνο που το καταλαβαίνεις πάντα αργά...
...
...είναι επειδή αμφισβητώ ένα σωρό πράγματα πάντα.Τα πιστεύω και δεν τα πιστεύω.Το μισό μυαλό λέει ναι,το μισό όχι.Κι έπειτα δεν έχει μεγάλη σημασία αφού είναι μισό μισό.Επιβιώνω με μισό μυαλό από δω και μισό από κει.Πάντως θα πρέπει να υπάρχει κάτι,κάποιο καλούπι.Όχι καλούπι,κάποια αναστολή που να σταματάει τον άνθρωπο.Μια εξισορρόπηση που μας σώζει την τελευταία στιγμή.Διαφορετικά,δίχως αυτό,θα σκοτώναμε με τόση ευκολία.Ο μισός πληθυσμός θα ήταν πεθαμένος...
...γιατί υπήρχαν οι μεγάλες άσπρες και επίπεδες μέρες μου,που δεν ήξερα τι να τις κάνω...
...πάντα λες είμαι νέος,έχω καιρό.Αύριο,μεθαύριο,υπάρχει όλος ο χρόνος.Και τελικά κάπου φτάνεις και διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει πια χρόνος.Είναι αυτό που σε τρελαίνει.Κι ίσως γι'αυτό ζω έτσι,σαν σε όνειρο πάντα.Όχι όνειρο,τώρα είναι εφιάλτης.Μικρή είχα ένα κουτί,αυτά που έβαζες το μάτι σου και έβλεπες τις εικόνες να ζωντανεύουν...
...υπήρχε μόνο μια φωτεινή διάτρητη σκιά όπως στους ελαιώνες τα καλοκαίρια αλλά η Αίγλη δεν άκουγε.Βύθιζε τα πόδια της μέσα στα λιωμένα σταφύλια σ'ένα καταδικασμένο σημειωτόν,με τους χαλαρούς της άσπρους μηρούς να τρεμουλιάζουν και όλο έλεγε με μια απελπισία λίγο άσεμνη:πρέπει να μαυρίσω,πρέπει να μαυρίσω...
...έξι,αλλά δεν θέλω να πω τίποτα άλλο.Είμαι κουρασμένη,και όταν είμαι κουρασμένη το μυαλό μου αντιστέκεται και τα ελληνικά μου δε λειτουργούν.Επειδή δεν κοιμήθηκα τη νύχτα,επειδή,ένα σωρό επειδή,και είναι γελοίο,είναι κωμικό,όταν μπλοκάρομαι έτσι να πρέπει να καταφύγω σε ξένες εκφράσεις.Βέβαια αυτό εξηγείται.Η σκέψη σταματάει μια ορισμένη στιγμή,και αν μιλάς διάφορες γλώσσες όπως εγώ,είναι πιο εύκολο να τη βρεις σε μια άλλη.Αλλά καταλαβαίνεις πώς νιώθει κανένας.Σαν να βλέπεις τον εαυτό σου τρεις φορές στον ίδιο καθρέφτη.Όπως σ'εκείνο το ποίημα Wounded Break-fast".Δεν ξέρω αν εγώ,και ακριβώς γιατί η ζωή μου είναι όπως είναι,αλλά λέω πόσα πράγματα λάθος.Λάθος άνθρωποι,λάθος κόσμος,λάθος λέξεις-και όλα αυτά τα συνειδητοποίησα σε μια ηλικία λάθος επίσης.Δηλαδή μεγάλη.Θα προτιμούσα να ξέρω τριακόσιες λέξεις και να μου φτένουν και να μπορώ να ζήσω μ'αυτές.Να μη χρειάζομαι άλλες.Γιατί η γλώσσα τι είναι?Μια σκλαβιά είναι και δε σε λυτρώνει,ό,τι κι αν λένε,και τυραννιέσαι απλώς.Σαν τη θάλασσα που την έχουν κάνει σύμβολο.Χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της,και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει,γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει το κόσμο και θα χαθεί.Χτυπιέται και ύστερα αποκάνει κι εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη,ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία.Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που τις δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει,πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά.Αλλά τώρα πρέπει να φύγω.Δε μ'ενδιαφέρει τίποτε,από το πρωί δε μ'ενδιαφέρει.Αισθάνομαι σαν να μ'έχουν αδειάσει από όλα,και σου είπα ότι δεν κάνω αφαίρεση,και σου είπα μηδέν εις το πηλίκον και λοιπά.Το θυμάμαι,και αισθάνομαι επίσης σα να έχω παγιδευτεί μέσα στη φλυαρία μου.Σα να με έχεις παγιδεύσει εσύ...
...τώρα θα πέσω σε μια μακριά σιωπή.Θα πάρω ένα ταβόρ και θα κοιμηθώ και δεν θα ξυπνάω-ως το πρωί.Άλλοτε ο παραμικρός θόρυβος με τίναζε απάνω.Τώρα δεν ακούω τίποτα.Με το ταβόρ βέβαια δεν ξεχνάς,απλώς πέφτεις σε έναν κάπως μονοκόμματο ύπνο.Σα να σου παραμερίζει προσωρινά τη μνήμη.Αλλά η μνήμη δεν παραμερίζεται.Η μνήμη είναι."

αποσπάσματα από το "μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο" του Θανάση Βαλτινού.