Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια
κείνες τις νύχτες του Μαγιού
με βλέμμα καρφωμένο προς την πόρτα
ανήσυχο από το φόβο του διωγμού.
Τους είδα βιαστικούς μέσα στη νύχτα
σ' ένα παράνομο κρυφτό
δραπέτες των λεωφόρων
σκορπώντας στους πολίτες πανικό.
Τους είδα σε διαδήλωση
να φεύγουν με τη γεύση του μισού
το πλήθος ξέρναε την αγρύπνια τους
και τους σημάδευε το μάτι ενός φακού.
Στα σκοτεινά δωμάτια
με συζητήσεις που δεν τέλειωσαν ποτέ
στις μυστικές βιβλιοθήκες και στα πάρκα
με Πόε, με Ντε Σαντ και Μαρκ Τουέν
και με μια άγνωστη αρρώστια στη σάρκα.
Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος
διωγμένοι σαν εξτρεμιστές
γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ' την πείνα τους
ή μες στις φυλακές
πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν
στην αγωνία της επόμενης στιγμής.
Τους είδα περαστικούς
από τις αίθουσες των Πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής.
"Αυτή η εκπαίδευση δεν θ' αλλάξει ποτέ.."
Το μόνο αληθινό ερώτημα που έχει να απαντήσει η εκπαίδευση -δηλ. ο άνθρωπος- είναι μόνο πολιτικό:αν θέλει πολίτες που σκέφτονται ή πολίτες που υπακούουν. Φυσικά, στην ιστορία μόνο σπάνια ή σε μεμονωμένες περιπτώσεις γίνεται η πρώτη επιλογή. Γιατί η σκέψη είναι βόμβα στα θεμέλια όσων ήδη ξέρεις και μητέρα της αλλαγής. Και σε κάθε κοινωνικό σύστημα όσοι περνάνε καλά θεσμοθετούν με αυτόν ακριβώς τον στόχο:να μην αλλάξει τίποτα, ποτέ. Δεν τους κατηγορώ, δουλειά τους. Σε σένα λέω απλά, που είσαι στη γωνία, να μην κουράζεσαι με συζητήσεις μαζί τους, δεν θα τους πείσεις γιατί, φίλε μου, δεν τους αφορά. Γι' αυτό σου λέω, ξέχνα τις μεταρυθμίσεις και πάρε το όπλο από την βιβλιοθήκη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)