Περί Αγάπης..

..όπου κάθε θέση αποτελεί επίθεση

*«ένα βρέφος που δεν έχει λόγο να θυμώνει αλλά που ασφαλώς έχει μέσα του το ποσό από οτιδήποτε συνιστά την επιθετικότητα, αντιμετωπίζει μια ειδική δυσκολία:συγχέει την επίθεση με την αγάπη» winnicott
why don’t you do right?

Στους φίλους του διαδυκτίου

Εντάξει, δεν λέω. Το ξέρεις άλλωστε πόσο γουστάρω. Πόσο το χαίρομαι. Να, που μπορώ και σου μιλώ έτσι. Αχτένιστη, με τις πυτζάμες, αγουροξυπνημένη. Ή αργά το βράδυ, με κόκκινα μάτια και τρύπιες κάλτσες, μεθυσμένη, απογοητευμένη. Χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από τις λέξεις. Μόνο οι λέξεις. Και η μουσική. Εντάξει, ξέρω. Δεν είναι και λίγο να μπορείς να μιλήσεις για ποίηση, και για σένα, δίχως να σε πάρουν για τρελό. Να "συναντηθείς" με ανθρώπους που γνωρίζεις καλά ή και καθόλου και -ναι,ξέρω- να επικοινωνήσεις με όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια σχέση ανταλλαγή και επικοινωνία-το χιούμορ, το νοιάξιμο, τον θυμό. Να διαβάζουν όσα σκέφτεσαι ή γράφεις άνθρωποί σχετικοί και ειδικοί, ή και άσχετοι με το άθλημα-πράγμα πολύ σημαντικό για σένα-, αλλά κυρίως να νιώθεις οτι υπάρχει η δυνατότητα να σε διαβάσουν, ότι δεν είσαι στο περιθώριο, αποκλεισμένη, οτι όλα αυτά σημαίνουν κάτι. Να μπορείς να μοιραστείς πράγματα αληθινά, ουσιαστικά, να σου θυμίζει τότε που έστελνες τεράστια, βαριά γράμματα στην κολλητή σου στο εξωτερικό. Οι μέρες όμως που πραγματικά σιχαίνομαι το διαδύκτιο είναι οι μέρες που σκέφτομαι στην θέση όλων των παραπάνω ένα στέκι, από εκείνα τα παλιά, οπού όλα συνέβαινα। Το πατάρι του Λουμίδη, το μαύρο γουρούνι στο Βερολίνο, το καφέ ντε φλορ στο Παρίσι। Ένα σημείο συνάντησης όπου θα είμασταν εκεί ψυχή τε και σώματι। Θα δίναμε το παρών και λιγότερη σημασία ίσως σε όσα γράφονται αλλά μεγαλύτερη σε όσα γίνονται। Ένα μέρος όπου θα υπήρχαν χέρια, πόδια, μάτια, μαλλιά, φωνές, ποτήρια, καβγάδες, τραγούδια. Ένα μέρος όπου θα συναντιόμασταν, θα γνωριζόμασταν, θα τσακωνόμασταν ή θα φιλιώναμε. Εσύ καταλαβαίνεις τί εννοώ. Γιατί εσύ ξέρεις. Δεν θέλω να το πάω παραπέρα, στο πώς και το γιατί, στο ποιός και μέχρι πότε. Ήθελα να σου πω μόνο για τις μέρες που σιχάινομαι το διαδύκτιο. Εσύ καταλαβαίνεις τι εννοώ. Γιατί εσύ ξέρεις. www.οδός ονείρων..

Τί ίσιο και τί λάθος;

Το θεϊκό στον άνθρωπο είναι τα άγρια πάθη
που τη ζωή του κυβερνούν απ`της ψυχής τα βάθη.
Μιλώ για κείνο το θεριό που κρύβεται εντός μας
και περιμένει σιωπηλό, φίλος μαζί κι εχθρός μας.

Το τραγικό στον άνθρωπο είναι η γοητεία να παρασύρεται οικτρά
απ`την αμφιβολία
την ώρα που στο είναι του ξυπνούνε τ`άγρια πάθη
και τον τραβούν με το στανιό στα πιο μεγάλα λάθη.

Εντέλει τί είναι ανθρώπινο;
Τι ίσιο και τι λάθος;
Και τί θα πει ρηχότητα;
Και τί μεγάλο βάθος;