Εις απανταχού ποιητάς..

έχω γίνει ποιητής

Για τα μάτια μιας μικρής, έχω γίνει ποιητής
γράφω σβήνω στα χαρτάκια, ποιηματάκια και στιχάκια
ποιητής της μιας δραχμής, για τα μάτια μιας μικρής.

Ποιητή σ' αυτή την πόλη, αχ να με δουλεύουν όλοι
και οι νέοι και οι γέροι, με φωνάζουνε Σεφέρη
άλλοι να με λένε αλήτη, κι άλλοι Ρίτσο και Ελύτη.

Για τα μάτια μιας μικρής, έχω γίνει ποιητής
όταν βλέπω άσπρους τοίχους, γράφω ποιήματα και στίχους
ποιητής της μιας δραχμής, για τα μάτια μιας μικρής.

Είμαστε όλοι ίσοι..

..αλλά κάποιοι είναι..πιο ίσοι από τους άλλους!

Ανίκητο αγκάθι, λήθη..

Όσο το αίμα δεν μιλιέται
Θα τρέχει απ’ την πληγή
Μαύρο αίμα
Ανάμνηση πηχτή
Βασιλιάς η επίφαση

Όσο φασκιώνεις τα μωρά του πόνου
Τόσο κλαίνε

Οι μητέρες του Πολέμου
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου
Τα εγγόνια του Φροντιστηρίου
Τα δισέγγονα του Φατσοβιβλίου

Σε τρείς γενιές το τραύμα απλά και μόνο έγινε αόρατο. Δεν λέω, λάδωσε τ’ αντεράκι μας πατριώτες, αλλά το τραύμα της ψευδοζωής στο οποίο υποχρεώνει η πρώτη και σημαντική στέρηση, στρεβλώνει και αναισθητοποιεί τόσο πολύ το κριτήριο της ευαισθησίας σ’ αυτό που ονομάζουμε αληθινή ζωή και εμπειρία που σε βάζει σε περίεργα μονοπάτια σκέψης και πειρασμούς επιλογής:στερημένη ζωή ή ψευδοζωή;

Σίγουρα υπάρχουν μειοψηφίες που «σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα» που λέει κι ο ποιητής..όπως επίσης φτηνά την γλιτώνουμε όλοι μαζί κι o καθένας χωριστά μιας και «ωχ αδερφέ, τι τα σκέφτεσαι τώρα;τι τα θες τι τα γυρεύεις, σάμπως και να σπαζοκεφαλιάζω, εγώ αποφασίζω;αλλάζει τίποτα;» και άλλα πολλά.

Το σημείο όμως όπου όλη η προηγούμενη παράγραφος παρρακάμπτεται και όλα τούτα παύουν να ισχύουν ως αυτονόητα και αναλαμβάνεις την ευθύνη της ζωής σου εξ ολοκλήρου, και όλων των άλλων ταυτόχρονα, δεν είναι πολύ μακριά για κανέναν.
Είτε το λένε ατύχημα, προδοσία, αποτυχία, απογοήτευση, κοινωνικό καθήκον, δάνειο, κρίση, καψούρα, καύλα ή τρέλα, η στιγμή που το πρωτότυπο έγγραφο φτάνει στα χέρια σου και είσαι εσύ που υπογράφεις ή απλά το πασάρεις στον επόμενο, φτάνει.

Κι εκεί είναι που σπας.
Ή δεν σπας.
Πάντως, μάγκα μου, σου φεύγει όλος ο τσαμπουκάς μαζεμένος.
Και σου ξανάρχεται.
Ή όχι

Τώρα, τι από τα δύο θα κάνεις ή τι τελικά ήδη κάνεις, μην τη πολυψάχνεις. Κανείς δεν ξέρει από πριν, είναι μέχρι να σου συμβεί. Όποιος το έχει πάθει μόνο, καταλαβαίνει τι εννοώ. Και θυμάται πάντα,αυτή την ήττα, αυτή τη νίκη του εαυτού.

Το θέμα πάντως είναι ότι το μαύρο, θέλουμε, δεν θέλουμε, έχει πήξει στον τόπο। Κι εμείς κάνουμε ταξίδια εις Παρισίους. Δεν αγαπάμε τον τόπο μας, γιατί δεν αγαπάμε την πληγή μας γιατί δεν αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί δεν αγαπάμε τη μαμά μας γιατί δεν μας αγαπάει κανείς, γιατί;
Εδώ συνοψίζεται το παράπονο, ο καημός, του έλληνα, σήμερα.
Δεν αγαπάει τα άντερά του γιατί τα άντερά του δεν τον αγαπάνε. Λογικό.
Όλοι είναι μαλάκες γιατί ο καθένας κρίνει από τον εαυτό του. Βέβαια.
Όλοι θα του την φέρουν γιατί σε όλους την έχει φέρει. Έτσι είναι.
Όλοι τoν εχθρεύονται γιατί μισεί τους πάντες. Φυσικά.
Και πάνω από όλα το ένδοξο παρελθόν του που τόσο ψυχαναγκαστικά του μαθαίνουν να λατρεύει σαν πιπίλα, χωρίς να ξέρει ποτέ το γιατί. Συμφωνούμε.
Η σκέψη γεννήθηκε εδώ κι εδώ θα γυρίσει για να πεθάνει. Εννοείται.
Κάθε μέρα, κάτω από τους τόνους ψυχαναγκαστικής ευφορίας και δήθεν ευ ζην καλοπέρασης θετικής σκέψης εθελοντισμού και εξόφθαλμης εθελοτυφλαμάρας.
Και μη νομίζετε ότι έχω να προτείνω κάτι νέο, ως γνήσιο τέκνο της ελλάδας, αυτό μόνο:μην προσποιείστε άλλο την ειρήνη.χουμε πόλεμο, απλήρωτους λογαριασμούς, έχουμε κατοχή. Δεν είμαστε πλούσιοι, στερούμαστε τα πιο ουσιώδη. Είμαστε φτωχοί, απαίδευτοι, κακόμοιροι.

Ακόμα δεν τα «πήρες»;
Θύμωσε, κλάψε, φώναξε, δράσε. Κάνε κάτι. Εσύ. Τώρα. Για σένα. Σταμάτα να υποκρίνεσαι.
Προσπάθησε να αγαπήσεις ή να χαστουκίσεις κάποιον. Τουλάχιστον να αποδεχτείς κάποιον. Εγώ δεν θέλω τίποτα. Άρχισε με σένα.
Πες ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ. Ή ένα άντε γαμήσου. Αλλά σταμάτα να με κοιτάς μ’ αυτό το ηλίθιο χαμόγελο κάθε φορά που θες να με βρίσεις ή να μου πετάξεις κάτι. Βαλέ σε κάτι όλη σου την καρδιά ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν. Επιτέλους, χτύπα.

*σ' όσους "κάηκαν" και θα "καούν" για να μας ζεστάνουν..

#η φωτό είναι από τις πρώτες ανασκαφές στην Αρχαία Μεσσήνη

κι η ζωή που κάνεις..αλλαγή γάζας.

losing my future

Η χαρά να ναι το σύνθημα..

Παίξε Χρήστο επειγόντως κείνο το ρυθμό
χρέος στο χορό να μπούμε εθνικό,
να χορέψουν τσιφτετέλι όλοι οι λαοί
Γιαπωνέζοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί

Η χαρά να ναι το σύνθημα
Κι ο καημός το παρασύνθημα…
Φλόγες μυστικές μ’ αγγίζουνε
Κι οι πυροσβέστες βρε σαστίζουνε

Πες Μανώλη την κουβέντα κείνη τη στρωτή
στο χορό να ξεστρατίσουν κι οι στρατοί,
να χορέψει και η φάρα των γιαχνί σοφών
στην Ακαδημία μέσα Αθηνών.

Μη μ' αποκαλέις τεμπέλη
Είναι κάτι μπλοφαδόροι που παινεύουν τη δουλειά
μπράβοι και κοντυλοφόροι καθενού μαχαραγιά
μη μ’ αποκαλέις τεμπέλη και μου σπας το ηθικό
η καρδιά λεφτά δεν θέλει για να πει το σ’ αγαπώ.

Όταν χάμω την αράζω και κοιτώ τον ουρανό
όλοι λεν πως τεμπελιάζω μα εγώ στην μοίρα τους μιλώ
μη φωνάζεις πως χαζεύω σαν με βλέπεις να γυρνώ
την αγάπη μου μαζεύω μέσα απ’ το σκουπιδαριό।

Χαβαλεδιάρικο
Τί κι αν είσαι απ’ την Λιβύη εργατάκι και φτωχό;
πιάσ’ το νταρτιχτι να γίνει πατιρντί κανονικό.

Από περιέργεια υπάρχω..
Τη ζωή σαν αχθοφόρος όπου βρώ την κουβαλάω
στο αγώι τραγουδάω κι ο σκοπός θανατηφόρος.

Μεροκάματο δεν θέλω ούτε και για χαρτζηλίκι
από περιέργεια υπάρχω και από καραγκιοζλίκι.

Δίχως τέλος, κι ως το τέλος, θέλω να τη σεργιανάω
κι αν στον Άδη πεί να πάω, σύμφωνος κι ετοιμασμένος..

Γιατί το πιό σημαντικό είναι η χαρά, έτσι δεν είναι δάσκαλε;

Απόλλων Διόνυσε Ορφέα

Με τα γόνατα, με τα μαλλιά
να προσκυνήσω θα συρθώ
στο μέρος όπου απλώνουν

τα δίχτυα τους

οι μουσικοί

«Στην εποχή εκείνη άλλωστε ο καλλιεργημένος άνθρωπος λεγόταν και μουσικός ανήρ»

"Οι κλέφτες του χρόνου"

"Οι κλέφτες του χρόνου", η νέα ταινία του Θόδωρου Μαραγκού
αναφέρεται στους αφανείς δημιουργούς του πολιτισμού μας
αλλά και στους αφανείς υπερασπιστές του.
Μπορείτε να την δείτε την εβδομάδα 10-16 Μαρτίου, (πέμπτη παρασκευή σάββατο και τρίτη) στο αφιέρωμα στον Θοδωρή Μαραγκό στον κινηματογράφο Κνωσσός (Κνωσσού 11, πλ. Αμερικής, στάση Καλλιφρονά), όπως και ακόμα ένα νέο ντοκυμαντέρ το "Αρκεί να φαίνονται ωραία"(πέμπτη παρασκευή δευτέρα)και το "Τι έχουν να δουν τα μάτια μου"(δευτέρα). Θα προβληθούν ακόμα "οι ισοβίτες"(σάββατο τετάρτη), το "μπλακ μπε"(κυριακή), το "μάθε παιδί μου γράμματα"(κυριακή) και το "θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι"(τρίτη) καθώς και οι δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων "τσουφ" και "σσσστ"(τετάρτη).

οι ταινίες προβάλλονται ανά 2 κάθε μέρα από τις 9, και την κυριακή στις 7.
θα σας δω εκεί!
η εικόνα μιλάει και εδώ

"Η μπλε σπηλιά" του Ηλία Στέργιου

"Τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους"..

Το αρχέτυπο της σπηλιάς που αναδύεται από τον τίτλο του project, γεννά ένα πλήθος εικόνων, συμβολισμών και εννοιών. Ταυτίζεται άμεσα ή συνειρμικά με το εγώ ,το σώμα, την οικία, τη μήτρα, το δικό μου και επεκτείνεται σε αποχρώσεις και άλλοτε έντονες αντιθέσεις, σε σχέση με το φωτεινό ή το σκοτεινό, το γνωστό και το άγνωστο, την κτητικότητα και την απώλεια, τον έρωτα, τη μοναξιά, την αποδοχή και την απόρριψη. Οι σχέσεις των ανθρώπων, το φυσικό περιβάλλον, οι γιγάντιες μεγαλουπόλεις, η επαφή με τα ζώα και τα αντικείμενα είναι θέματα με τα όποια καταπιάνεται ο καλλιτέχνης επιλέγοντας να παντρέψει τη μουσική, με την ποίηση και την απαγγελία.
Χρησιμοποιώντας ποικίλα μουσικά μοτίβα και τρόπους, ενοποιεί ακούσματα και αναφορές μεταξύ δύσης και ανατολής, ενώνει το λόγο με το τραγούδι και πειραματίζεται με το χρόνο και τα χρώματα του ήχου.
Ο Ηλίας Στέργιος φέρνει τη δική του προοπτική σε σχέση με το επαναλαμβανόμενο μέσα στο τραγούδι, αγκαλιάζει μεγάλους ποιητές που αγαπάμε και τολμά να αγγίξει κρυμμένα συναισθήματα.
Η Μπλε Σπηλιά είναι ένα project που αφορά ηλεκτρική κιθάρα και τύμπανα. Ο συνδυασμός τους απαιτεί μια καινούρια προσέγγιση, που από τη μεριά των τύμπανων καλύπτει με μεγάλη ευχέρεια ο Άκης Περδίκης, ο οποίος δε διστάζει να επεκταθεί σε νέους ρόλους και να αλληλεπιδράσει πέρα από το καθαρά δομικό ή σολιστικό του κομμάτι.
Μέσα στη Μπλε Σπηλιά ανταλλάσσουμε συναισθήματα και επικοινωνούμε, νιώθοντας ξανά ζωντανοί, ανάβοντας ξανά τη φλόγα της ελπίδας, της αγάπης, της χαράς.

Κιθάρα-φωνή:Ηλίας Στέργιος
Τύμπανα:Ακης Περδίκης
Την Πέμπτη, 3/3/2011, στις 22:00, στο ghost house Λεπενιώτου 26, Ψυρρή, είσοδος 5ε.

φρεσκο

Ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Γρηγόρης Χαλιακόπουλος θα παρουσιάσει τον Έλληνα ζωγράφο Κωνσταντίνο Μπρουμίδη, ο οποίος διακόσμησε τον τρούλο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον τον 19ο αιώνα.
.."Μεγάλωσε στη Ρώμη, φοίτησε στην Academia di San Lucca όπου και δέχτηκε την επίδραση μεγάλων καλλιτεχνών. Σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Baron Camuccini και γλυπτική με τους Canova και Thorwaldsen. Έμαθε τη μέθοδο «fresco» και «secco» και εξοικειώθηκε αποκτώντας μεγάλη εμπειρία στις διορθώσεις των φθαρμένων από τον χρόνο αριστουργημάτων του Ραφαέλο."..
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011, ώρα 19.30 στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών οδός Ι. Παπαρρηγοπούλου 7, Πλατεία Κλαυθμώνος, Αθήνα.