OΜΑΔΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ
Είστε όλοι καλεσμένοι
την προσεχή Δευτέρα 31 Μα'ί'ου στις 9.00 το βράδυ
στην εκδήλωση "καθ' οδόν"(Μαυρομιχάλη 18)
να διαβάσουμε ποιήματα και να τα πούμε από κοντά.
ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ
Αντιόπη Αθανασιάδου, Αγγέλα Γαβρίλη, Λένα Καλλέργη, Ματθαίος Κοντογιώργης, Ιουλία Λειβαδίτη, Πέννυ Μηλιά, Αγγελική Μητσολίδου.
μακάρι να σουν εδώ
γίνε το γέλιο της φωτιάς
Άτιμαι καλλιτέχναι
Αι καλλιτέχναι κατοικούν σε χλωροφυλλικά πρόαστεια.
Αι καλλιτέχναι διαβιούν σε σπίτια με κήπο, δίχως ποτέ να διανοηθούν να υποσκάψουν αυτόν.
Αυτό δεν τους εμποδίζει να αφοδεύουν εις άλλους κήπους.
Αι ιδίαι καλλιτέχναι λαθροβιούν σε υπόγειους νόμους, αδιαφορώντας για τυχόν αυτόνομους υπονόμους. Έτσι σκοντάφτουν συνεχώς εις εαυτούς τους ιδίους.
Αι καλλιτέχναι λένε και ξελένε «α», «ω», «δια ταύτα» και «ενθυμούμαι» αλλά δεν δύνανται να ηπούν «γαμώτο», «γαμώτη» ή «γαμώτη μου».
Διάφοραι καλλιτέχναι μιλούν, δια να έχουν το δικαίωμα δια να ομιλούν.
Αι καλλιτέχναι δεν τρομάζουν ποτέ, αλλά φοβούνται διαρκώς.
Άλλαι καλλιτέχναι σπάνε πολύ πιο εύκολα από ό,τι κολλάνε.
Ταύται θέλουν προσοχή.
Εύθραυστον και η πλευρά της κούτας με το κεφάλι ψηλά.
Μα δεν αναγράφεται πάντα.
art
too much morality
πώς τα λέει
ποινή
Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε
Εγώ θα πρέπει να μείνω μετέωρη άλλα τόσα τουλάχιστον χρόνια
Το χάσμα του ήλιου θα μας καταπιεί-πρέπει να το φωνάζω αυτό δεν ξέρω όμως πόσο δυνατά- και όσοι μείνουν, θα ναι για να ναι.
Έξι χορδές θα δώσουν στον καθένα-όποιος πρόλαβε τον κύριο οίδε- και φλυτζάνια για τον καφέ της παρηγοριάς.
Τα ουρί δεν σφάξανε και το ρύζι δεν έβγαινε σωστά στην φόρμα
Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε-μας πιάσανε κορόιδα κι αρχίσαμε τους αμανέδες από τώρα
Και πες και πες, βγήκανε κάτι γραφές ίσαμε το μπόι του και ποιος να τις διαβάσει; Φωνάξαν τον παπά τον θείο τον δεύτερο τον πίο
Αμπλα ούμπλα αμπλα ούμπλα το και το και βάι βαί βάι-όι μανούλα μου
Αμα είναι έτσι-το ανθιστήκαμε εμείς- πάμε να την κάνουμε γιατί έχουμε και κάτι δουλειές πολύ ανειλημμένες κάτω στο πειραιά, στο μουράγιο.
Κουνούμε το μαντήλι, το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα, πηδάμε την μάντρα κι από δω παν κι άλλοι.
Τα σέα μας τα μέα μας στα μέσα και στα έξω ο άλλος όμως διαφωνεί καθότι μεγαλοδύναμος και τα πάντα πληρών.
Ελα δω εσύ,το λοιπόν έχουμε και λέμε. Διόδια, τριώδια, ίκα μικα σύκα, πήγαινε έλα και λογαριασμό δεν δίνω. Πώς και Διατί και περι ού ο λόγος;
Το και το, εξηγώ. Έτσι ο ή-λι-ος, έτσι το ρύζι, έτσι τα ουρί, κάτι χορδές κάτι φλυτζανάκια και καφές για τα καλά σαράντα μας απόμειναν ένεκα που δεν βγαίνει και το σύμπαν κι έχει και άλλα στο μυαλό του με μας θα ασχολείται, κύριε αυτέ μου;
Οκ αλλά κομένος ο βερεσές, έχω και παιδιά να θρέψω.
Πείτε μου κύριε πρόεδρε, όσο όσο,μπας και την σκαπουλάρω.
Ότι πεί ο δικαστής.
Ντελάλης, είπε.
Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε
Εγώ θα πρέπει να μείνω μετέωρη άλλα τόσα τουλάχιστον χρόνια
Το χάσμα του ήλιου θα μας καταπιεί-πρέπει να το φωνάζω αυτό δεν ξέρω όμως πόσο δυνατά- και όσοι μείνουν, θα ναι για να ναι.
τα λαχανικά χαλάν,στα ψυγεία δεν βαστάν
δεν φταίς εσύ
Αντίο παιδί μου..
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες τόσο
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που στέρησες από τον εαυτό σου τον έρωτα για να ερωτευτείς εμένα
Σ’ ευχαριστώ
Μητέρα μητέρα αχ μητέρα
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που είσαι η μεγάλη πληγή
Σ’ ευχαριστώ που είσαι η μεγάλη πληγή που με τρέφει
Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες τόσα, όλα αυτά που χαρίζω και με κάνουν χαρισματική
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που με πρόδωσες
Σ΄ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει προδοσία
Σ΄ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει πληγή
Σ΄ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει έρωτας με κεφαλαία και με μικρά
Μητέρα σ΄ευχαριστώ που με έκανες πλούσια, πιο πλούσια κι από όλα τα πλούτη που μ έμαθες να ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες τι σημαίνει θυσία
Σ’ ευχαριστώ που θυσιάστηκες και με θυσίασες στο βωμό της αιώνιας ανιδιοτελούς αγάπης, στον αιώνιο πλατωνικό έρωτα
Μητέρα είσαι μοναδική
Είσαι η μοναδική μητέρα που θα μπορούσα να έχω
Μητέρα σ ευχαριστώ που μ’ έκανες μοναδική, με την μοναδική πληγή σου, την πιο ακριβή σου κληρονομιά
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που είσαι τόσο μοναδική για μένα
Μητέρα σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει απώλεια, τι σημαίνει φόβος
Σ’ ευχαριστώ
Μητέρα
*ορέστης:Έλα και κάλυψε με πέπλα
το σώμα της μητέρας μας
να μην μας κοιτούν οι πληγές της
Γέννησες τους φονιάδες σου, μητέρα
καρυάτις
Μπορεί να με δείς ανάγλυφη
της κολώνας μια μαρμαρυγή
να κρατάω το φως
το δίχτυ το βαρύ
που οι άγγελλοι απλώνουν στα σκοτάδια
να πιάσουν το ασημένιο ψάρι
την αυγή, που σπαρταρά
του ήλιου το κοχύλι.
Η πόλη δεν μου καλαρέσει
έτσι όπως έγινε
σα θεριακλού ζητιάνα
και σίγουρα η θεά
πολύ θα έχει θυμώσει
μα δεν με μέλλει ό,τι κι αν πει
σα με πολυζορίσει
πάω κι αλλού
που με παρακαλούν,
-μανούλα μου μην κλαίς-
στα ξένα.
Με θωπείες και νεύματα
Είσαι γυμνή.
Οπτασία γήινη με χώματα και σπίνους.
Είσαι γυμνή.
Γυμνή σε φαντάστηκα σαν κυοφορούσα έκλειψη.
Όταν ξεγυμνώνεσαι το βάρος σου αλλάζει.
Και κάποιος αδαής
γεμάτος κώνωπες τριγωνικούς στους ασθμαίνοντες όρχεις του
Θα νόμιζε πως πετώντας το αιμάτινο σεντόνι σου θα αλάφρωνες απ' το βάρος.
Αυτός δεν γνωρίζει πως το ειδικό βάρος του γυναικείου σώματος αυξάνει
όταν η γύμνια εκβάλλει στους ιλαρούς λοβούς μας με θωπείες και νεύματα!
Μια ιδέα δεν είναι απλώς ένα φωτόνιο σε πλήρη τροχιά
Καταγράφει συμβάντα απρόσμενα
Η ενική προσαρμογή των σχισμένων όσχεων
Η μονωδία είναι κραυγή σπαρμένη σε διαμάντια
Ο εύκρατος κόλπος σου
Και η ζεστή κοιλιά σου
Το σπέρμα μου απολαμβάνει την έκρηξή του
Και εξακοντίζει την ουσία του
Πάνω σε τέθριππα ευκαμψίας και ορμής
Σε ξένα σύμπαντα απολύτως οικεία και αναγνωρίσιμα.
Οι λέξεις θα σπάσουν σαν κλοιός γεμάτος επείσακτα φασόλια.
Οι λέξεις θα σπεύσουν να δαμάσουν το αλώβητο
Τεταρτημόριο μιας κήλης
Να μην αναστενάξεις
Εσαεί
*θανάσης αθανάσιος
Με κάνεις να θέλω
Να καταπιώ τετράγωνα κουτιά
Και τέλειες έννοιες
Με κάνεις να θέλω
Να συγχωρέσω τους φονιάδες
Να τους κοιμήσω πλάι
Στο θολό μου κρεβάτι
Και να τρέμω όλη νύχτα
Παραμιλώντας
Καινούργια ονόματα
για κάθε πλάσμα που ανασαίνει,
για κάθε του ανάσα:
«Αιλουροηθές, φιλοτρόμο, αειφιλές..»
Με κάνεις να θέλω
Να πλύνω όλα τους τα μαχαίρια
Με την καινούργια μου γλώσσα
Που κρυφά θα γνέθει ο ύπνος μου πλάι τους
Και κάθε πρωί, φοβεροί μνηστήρες,
Θα την ξηλώνουν
Με τη ραχοκοκαλιά μου
Με κάνεις να θέλω
Να μην ανασάνω
Ποτέ
μην τυχόν και ξηλωθούν
τα χείλη μας
*πεννυ μηλιά
Οταν χάνεται κάθε πρόσχημα
-Ποιός είναι ο γρηγορότερος τρόπος να περάσει ένα νομοσχέδιο;
-Πάνω από πτώματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)