κλικ στην εικόνα
Όταν σώπασαν όλοι..
*berliner party σε hackesche höfe"..παιδιά",
είπε το πιό μικρό,
"να ασκηθούμε στο τραγούδι, στη φάρσα, στον χορό,
στην τεμπελιά, την μουσική, τη φιέστα.
Μόνο έτσι θα σπάσει το ρόδι που μας κρατά φυλακισμένα."
Από τότε όλα μαζί,
ακονίζουνε δοντάκια στριμωγμένα
σκορπάνε σα τρελά λευτερωμένα.
είπε το πιό μικρό,
"να ασκηθούμε στο τραγούδι, στη φάρσα, στον χορό,
στην τεμπελιά, την μουσική, τη φιέστα.
Μόνο έτσι θα σπάσει το ρόδι που μας κρατά φυλακισμένα."
Από τότε όλα μαζί,
ακονίζουνε δοντάκια στριμωγμένα
σκορπάνε σα τρελά λευτερωμένα.
Χάι-χού
*Berlin August 2007
Λες και τα χειρότερα δεινά περίμεναν τον άνθρωπο
ακριβώς τη στιγμή που κατέβηκε από το δέντρο του.
Πώς γίνεται να είσαι
και κληρονόμος και πολέμιος του κάθε τι;
αλλά θέλω αυτό που μου δίνεις.
Από ΠοίΗΣη
Αγγέλα Γαβρίλη~
Το Παρίσι μέσα στο κεφάλι μου
Το Παρίσι είναι μια μεγάλη φωτεινή σφαίρα
που επιπλέει σε ένα σκοτεινό βάλτο.
Το φως τραβάει τα έντομα και τα ψάρια
έτσι τ' αρπακτικά κάτω απ' την επιφάνεια
είναι χορτάτα.
Οι γυναίκες είναι πάντα όμορφες:
''πως να χωρίσετε τον έρωτα της ζωής σας
χωρίς να χαλάσετε το μακιγιάζ σας''.
Οι άντρες είναι διανοούμενοι ή νταβατζήδες
ή και τα δύο μαζί.
Τα παιδιά είναι όπως παντού- δυστυχισμένα.
Η Μόνα Λίζα χαμογελάει στους πελάτες της
και εκδίδεται στα πλήθη των θαυμαστών
ως η Πόρνη η Μεγάλη της Βαβυλώνας.
Το ποτάμι ακόμα ξεβράζει πτώματα και ιστορία,
στα προάστια το αίμα της Αφρικής φλέγεται.
Μια μέρα θα τους σφάξουν όλους στον ύπνο τους,
κι αν θέλετε την γνώμη μου- αυτή θα είναι μια καλή μέρα
για το Παρίσι.
Ιουλία Λειβαδίτη~
Κάτω από κίτρινα φώτα
Τρως μόνο ψωμί και τυρί
και τα σωθικά των άλλων
Τρέχεις αδιάκοπα
για να πεις μετά ότι είσαι κουρασμένος
Ψάχνεις στη βιβλιοθήκη με έρημο βλέμμα
να βρεις επιτέλους το βιβλίο που εξηγεί
όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο
Ξαπλώνεις να σε φιλήσουν
για να ρωτήσεις μετά το γιατί
Γιατί πάντα βρίσκεται μια γυναίκα
πρόθυμη να σε γιατρέψει
Ενώ εσύ στ’ αλήθεια
το μόνο που θέλεις
είναι να αρρωστήσεις
Πέννυ Μηλιά~
Νησί του Πάσχα
Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα
Δρόμοι της ειρήνης
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο
Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική
Μέλι και κοφτερό γυαλί
Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα
Σήραγγες και πορθμοί
μάτια που ανοίγουν στο χθες
πλάστιγγες της μνήμης
Δέντρα με μαύρα κορμιά
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις
Όλα ωραία, σαν Ανάσταση
Μαζί
κι είναι σα ψέμα
Κι άσε τους έλληνες περήφανους
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους
Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι
Ως αμνοί
Ποτίζουν την άνοιξη
Φρέσκιες κραυγές
Σκυροδεμένες παπαρούνες
Στην αιχμή του μεσημεριού
η απογύμνωση του παρόντος στις μέρες των ποιημάτων
αρχίζουν να αναβλύζουν οι στίχοι σαν αθώα εξομολόγηση
συλλαμβάνεται εκ νέου η κραταιά όψη του κόσμου
Αντιόπη Αγγέλα Λένα Ματθαίε Ιουλία Πέννυ
και Αγγελική
καλή αρχή και τύχη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)