Άνεμος της άρνησης- Αθανάσιος Κούρτης

...Ωστόσο μέσα μας υπάρχει ένα απροσμέτρητο κενό:
όλα αυτά που αρνηθήκαμε, αδελφέ μου, να δώσουμε
ο ένας στον άλλο.

Από κει μπάινει ο άνεμος.

*από την συλλογή του
"Χειμερινά χελιδόνια"

Hectic

Μπάτσοι καφέδες βυτία κελιά

-πόσο θα ήθελα να σ είχα τώρα κοντά-

Ολες αυτές οι κάμπιες

Θα γίνουν κάποτε πεταλούδες

Ή θα σέρνονται για πάντα

στους ξεχασμένους κήπους σου;

Πού μπορώ να υποβάλλω

την παραίτησή μου

κύριε Κάφκα;

Τώρα που μόνο δάνεια γλώσσης μας ανακουφίζουν

Η οικογένεια κατάπιε κάθε ανάγκη για αστυνομία

Ελέγχουμε τα αποχωρητήρια

Για τυχόν καταφυγόντες

Τα κατοικίδια εκτονώνουν τις αργίες

Τα παιδιά υποκαθιστούν ματαιωμένες θανατικές ποινές

Μέχρι και το ψέμα έχει πάψει να μας ηδονίζει όπως παλιά

Το τέλος θα έρθει απλά, δίχως ιστορική εξήγηση

Δίκαια,για μια φορά;

Το τραγούδι αφιερώνεται

εξαιρετικά

στην Κωνσταντίνα

και τον Δημήτρη

Χρόνια πολλά Φαίδρα Φις

"Οι μέρες τρελαίνουν τα πουλιά,
οι νύχτες αναποδογυρίζουν τα κορίτσια
ώσπου ανεβαίνει η σελήνη κατακόκκινη,
σαν την ανάμνηση μιας ηλικίας που δεν θα ξανάρθει."

Τάσος Λειβαδίτης

"Γι΄ αυτό ακούστε όλοι"

"..Όταν τον ακούω
η καρδιά μου
χοροπηδάει πολύ περισσότερο
από εκείνους που χορεύουν
τον χορό των Κορυβάντων
και δάκρυα μου τρέχουν από τα λόγια του.
Βλέπω μάλιστα
και πάρα πολλούς άλλους
να παθαίνουν το ίδιο...

Γιατί με αναγκάζει
να παραδεχτώ
ότι ενώ έχω πολλές ελλείψεις,
παραμελώ τον εαυτό μου και ασχολούμαι
με τις υποθέσεις των Αθηναίων.

Όταν άκουγα και άλλους καλούς ρήτορες,
έβρισκα ότι μιλούσαν καλά,
αλλά δεν πάθαινα τίποτα τέτοιο,
ούτε ταραζόταν η ψυχή μου,
ούτε αγανακτούσε που αισθανόμουν σα δούλος.

Αλλά από αυτόν εδώ
πολλές φορές οδηγήθηκα
σ αυτήν εδώ την κατάσταση
ώστε να μου φαίνεται
ότι δεν αξίζει να ζω έτσι που είμαι.."

"..Μέχρις εδώ
θα μπορούσα να τα διηγηθώ
στον οποιονδήποτε
Τα υπόλοιπα όμως
δεν θα τα ακούγατε από εμένα
αν δεν ίσχυε το λεγόμενο
ότι "στο κρασί βρίσκεται η αλήθεια"...

Εξάλλου συμβαίνει και με μένα
αυτό που παθαίνει όποιος τον δαγκώσει οχιά:
λένε λοιπόν ότι εκείνος που το έπαθε αυτό
δεν θέλει να πει πως ήταν,
παρά μόνο
σ εκείνους που τους έχει δαγκώσει κι αυτούς,
γιατί μόνο αυτοί
θα καταλάβαιναν
και θα δικαιολογούσαν
όλα αυτά που θα έκανε
ή θα έλεγε από τον πόνο του.

Εγώ λοιπόν έχω δαγκωθεί
από κάτι οδυνηρότερο
και μάλιστα στο σημείο
που το δάγκωμα είναι πιο οδυνηρό
από οπουδήποτε αλλού
-στην καρδιά ή στην ψυχή,
ή όπως αλλιώς πρέπει κανείς να το ονομάσει αυτό,

εκεί λοιπόν με χτύπησαν
και με δάγκωσαν
τα λόγια της φιλοσοφίας
που επιτίθενται
αγριότερα από την οχιά,
όταν παραλάβουν την ψυχή
ενός όχι κοινού νέου
και τον κάνουν
να πράττει και να λέει
οτιδήποτε..
γι' αυτό ακούστε όλοι.."

πρωινό

Με ξύπνησαν ξανά
Τα παιδικά τραγούδια
Τα τζιτζίκια
Το καπέλο σου
Που απομακρύνεται
Χαρούμενο
Οι μέλισσες
Οι θάλασσες
Τα χόρτα
Συλλαβίζουν
Με γλώσσα μουδιασμένη
Το πρωινό


Στο μπάνιο
Τακτοποιημένη η μέρα σου:
Η χτένα, το μαγιό σου, το ξυράφι
Κι ο καθρέφτης να θυμίζει
Πόσο είναι όλα σχετικά.

Πέννυ Μηλιά

είσαι γλυκό του κουταλιού

Έσβησες

Τις σκέψεις σου

Αργά

Σαν τσιγάρο

Στο μολύβι τ’ ουρανού

Στο πράσινο της κληματαριάς

Τις χρωμάτισες

Σπουδαίος ζωγράφος ο πόνος

Τα πέλματα κρατούν ακόμα την δροσιά

Της βρεγμένης αυλής:

Κάτι να νοτίσει την θλίψη σου

Σφηνώθηκε στο μέσα της παλάμης σου

Σαν βελόνα πεύκου

Σαν πικάπ που κόλλησε

Στην ίδια γρατζουνισμένη χαρακιά

Σαν την λίγωση

Απ'το γλυκό του κουταλιού

Που όσο νερό κι αν πιεις

Επιμένει

Πέννυ Μηλιά

το διάφανο μετάξι

Από το ένα μέρος οι δυο τους
να έχουνε δοθεί σαν άλλοτε στον έρωτα.
Κι από το άλλο μέρος οι δυο τους πάλι
ασάλευτοι τώρα να κοιτάζουν.
Κοίταζαν τα διψασμένα σώματα
που ήσαντε κάποτε
κοίταζαν την ηδονή τους και ποθούσανε
και λιώνανε να σμίξουνε μαζί τους.
Όμως ανάμεσά τους ένα μετάξι διάφανο
σχεδόν αόρατο,τους χώριζε για πάντα.

Γύρισε τότε και του έδωσε με δάκρυα στα μάτια
ένα φιλί που έκοβε τα χείλη σαν μαχαίρι.
Το πήρε και αρχίζοντας να σκίζει το μετάξι
τους φάνηκε τάχα πως περάσανε
στου έρωτα το μέρος
και πέσανε στην αγκαλιά τους
και σμίξανε τους άλλους εαυτούς τους.

Κι Εκείνη πήγε με τον Άλλο
κι εκείνος πήγε με την Άλλη.

Γιώργης Παυλόπουλος

όχι

Ένα μεγάλο όχι
Μουλιάζει στην γλώσσα μου
Την πληγωμένη
Από μυριάδες άστοχες λέξεις
Ένα μεγάλο όχι
Φαίνεται κάτω απ’ το δέρμα μου
Μα θέλει μάτια
Γυμνά από δόλο και προσποίηση
Ένα μεγάλο όχι
Τρίζει στα δόντια μου
Λυγίζει τις αρθρώσεις μου
Χτυπάει στις αρτηρίες μου
Γεμίζει τα μάτια μου
Ορθώνεται στα μαλλιά μου
Γρατζουνάει στα νύχια μου
Πάλλεται στο αιδοίο μου
Χύνεται απ’ τους πόρους μου
Κινεί τους μύες μου
Ένα μεγάλο όχι με στοιχειώνει

Πέννυ Μηλιά

υπόθεση της ορθής γωνίας-απόσπασμα-

[...]

Τέλεια!Τέλεια μορφή!Κι όμως-Να κλαίω
με κάνει τόσο τέλεια,κλειστή σαν λίμνη
ερημική στο φεγγαρόφωτο-γιατί?
Δεν είναι οι κήποι-πού κλειδώθηκαν,οι κύκνοι-
πού νύσταξαν και σκύβουνε όπως ο ψάλτης
φιλά το ασήμι της εικόνας...Ο εφιάλτης
δεν είναι το βαρύ,νυχτερινό μπαρόκ
μιας τέχνης ακριβής σαν αδειανό μπρελόκ...
Είναι τα ίδια τα επάργυρα νερά
που αναταράχτηκαν,αγάπη μου,ελαφρά
για λίγο,κι έκλεισαν,
και τώρα αντανακλούν
τον άδειο ουρανό σαν να'θελαν να πουν
κάτι βαθύ,κάτι που αλλάζει την παράσταση-
Τ'ακούς?Λες κι έστησα στην Κόλαση αυτί,
ζητώντας ήχους που αναγγέλουν μιαν Ανάσταση...

6
Τ'ακούς κι εσύ?Σσσσς!Είναι-Σαν να χαμηλώνει
μες στα πηγάδια το νερό...Σαν να τελειώνει
κάτι...Τ'ακούς?Σαν να κυλάμε στον γκρεμό
που χείλος του είναι η ομορφιά,στο τρομερό
χάσμα που δεν κερδίζεται μα είναι χάρισμα
της-Σσσσς!Τ'ακούς?Τ'ακούς κι εσύ?Ναι,είχες κρύψει
κάποιαν αλήθεια...-Όχι ακόμη!Ας ειπωθεί
έστω μισή-σαν ν'αντιγράφω απ'τα μισάνοιχτα
βιβλία σου...Ας ειπωθεί σαν κάτι αστείο...
Κάτι χαζό-Σαν-
ΜΗΝΥΜΑ,ΝΑΙ,ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ
ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ-ΠΟΥ ΑΝΑΒΕΙ-Ε?ΚΑΙ ΜΑΥΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΣΟΥ ΛΕΝ ΠΩΣ,ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΟΥΝΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΡΑΜΜΑΤΑ...
ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ:ΕΝΑ,ΔΥΟ,ΤΡΙΑ-
ΜΑ ΘΑ ΕΙΝ'ΕΚΕΙ ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΔΕΙΑΣΕΙ Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ...
ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ-
ΚΙ ΟΛΑ ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ-ΣΑΝ ΜΑΛΩΜΕΝΑ ΔΙΔΥΜΑ-
ΚΑΙ-ΝΑΙ,ΘΥΜΑΣΑΙ...ΠΟΝΕΣΕΣ-ΓΙΑ ΨΥΛΛΟΥ ΠΗΔΗΜΑ...
ΓΙΑ ΚΑΤΙ,ΝΑΙ,ΧΑΖΟ ΣΑΝ-ΤΥΨΗ...ΗΤΑΝ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ-
ΚΙ ΕΓΩ..ΕΓΩ ΠΟΥ-Σ'ΑΓΑΠΟΥΣΑ,ΝΑΙ...
Αρκεί!

[...]

Γιώργος Κοροπούλης

no surpises

κότα με γέμιση

Κυριακή πρωί με εφημερίδες και κανάλια.Σεισμός στην Ινδία.Χάθηκαν τόσοι.Ανάμεσά τους και γυναικόπαιδα.Πρώτη εξαγγελία του Μπους:Κατά των εκτρώσεων.Μέριμνα για τα γυναικόπαιδα και αυτό.Πτώση αεροπλάνου στη Γουατεμάλα.Σκοτώθηκαν είκοσι έξι.Οι δεκατρείς γυναικόπαιδα.
Γυναικόπαιδα,σκέφτομαι.Οι πόλεμοι,οι μετωπικές συγκρούσεις,τα ναυάγια δεν θα έκαναν τόση εντύπωση στην κοινή γνώμη,αν ανάμεσα στα θύματα δεν υπήρχαν γυναικόπαιδα.Γυναικόπαιδα-αθώα φυλή,που λες και έχει δικαίωμα εξαίρεσης από την τύχη του υπόλοιπου κόσμου νήπια και μητέρες.Όντα σχεδόν μεταφυσικής σημασίας.Με αφορμή τον Μπους,που ονειρεύεται να πατάξει τη χαρά του "το κάνω χωρίς δεκαπέντε καπότες",άνθρωποι μαίνονται στα κανάλια.Παπάδες.Θεολόγοι και η Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου."Το έμβρυο είναι άνθρωπος"."Γιατί δεν με θέλεις μανούλα?"."Η γυναίκα είναι διαχειρίστρια του σώματός της".Ένας δύο κοινωνιολόγοι κάτι ψελλίζουν για τα επιθυμητά παιδιά.Που είναι καλύτερα από τα ανεπιθύμητα.(Δεν βαριέσαι.Από προϊόν οικογενειακού προγραμματισμού,καλύτερα ανεπιθύμητο.)Μετά,λίγος ύποπτος λυρισμός.Με εκτενείς αναφορές στη Μητέρα του κόσμου,αυτή τη φορά.Χαμηλώνω τον ήχο για να σκεφτώ.Όσα είπε ο θεολόγος και εγώ αλλιώς κατάλαβα.Η Παναγία.Από κει ξεκινάμε.Η θεϊκή της υπόσταση δεν ανήκει σε Αυτήν.Στηρίζεται αποκλειστικώς στο ότι έγινε μητέρα του Θεού.Δεν ανέλαβε να κάνει τίποτα άλλο παρά να Τον φέρει στον κόσμο.Ο Θεός Αχειροποίητος.Η Μητέρα,ερωτικός Ασώματος.
Ασεξουαλική όπως το νεογέννητο.Ανυπεράσπιστη όπως το νήπιο.Αυτή η μεταφυσική της αθωότητα δεν είναι εύρημα του Μπους.Έχει γίνει θεμελιακό κομμάτι της ηθικής μας.Βοηθά στον αν ορίζει ο ισχυρός ανδρικός κόσμος τις σχέσεις του με λαούς,έθνη και φυλές.Για τον Μπους,η γυναίκα αποτελεί μικρή και ανυπεράσπιστη χώρα.Ένα λιγότερο ανεπτυγμένο έθνος,το οποίο χρειάζεται κηδεμονία.Αυτοδιαχείριση του σώματός της σημαίνει πυρηνικά όπλα.Και αν μάθει να τα χρησιμοποιεί?Ας την εξορίσουμε λοιπόν,στον κόσμο των παιδιών.Και αν δεν συμμορφωθεί,βομβαρδίζουμε το γεφυράκι με τους αμάχους.Γυναικόπαιδα:μια αδελφότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανήμπορους και άβουλους.
Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες.Νέα φλογερή καταγγελία."Οι γιατροί κάνουν καισαρικές και όταν δεν χρειάζεται".Η είδηση μου φαίνεται ακόμα πιο παράλογη από τα γυναικόπαιδα και τις απαγορευμένες εκτρώσεις.Στα παράθυρα γιατροί."Όχι όχι,δεν κάνουμε στα καλά καθούμενα καισαρικές.Μόνο στην ανάγκη.Αδίκως μας κακολογούν".Η καισαρική,λύση ανάγκης.Και βγαίνουν ανερυθρίαστως και το λένε.Σαν να είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.Σε μια εποχή πλήρους αποφυσικοποίησης των πάντων,υπερασπίζονται ακόμα το θεσμοποιημένο κανιβαλισμό τού να αποκτάς ακόμα παιδιά με "φυσικό" τρόπο.Και αντί να προπαγανδίσουν την καισαρική,δικαιολογούνται που την έκαναν.Που δεν άφησαν,δηλαδή,έναν άνθρωπο,να περάσει ένα Βιετνάμ.(Υπάρχει βέβαια και το παραμύθι.Οι γυναίκες αντέχουν τον πόνο.Φυλάξτε τα αναλγητικά για άντρες με κολικό νεφρού.Πόσο ζυγίζει μια πέτρα?Μισό γραμμάριο?Πάντως όχι τρία οκτακόσια).Το θέμα που εν πολλοίς είναι θέμα αξιοπρέπειας,θα περίμενε κανείς ν'απασχολήσει τη γυναίκα του εικοστού αιώνα.Αλλά δεν την απασχόλησε.Γιατί είναι γυναικόπαιδο.Ιδίως οι γυναίκες γιατροί θα έπρεπε να είχαν ασκήσει προσηλυτισμό υπέρ της καισαρικής.Αλλά δεν το έκαναν.Ρώτησέ τες γιατί.(Έμένα που έψαχνα γιατρό στα δεκαεφτά μου να μου κάνει καισαρική μη με υπολογίζετε.Εγώ είμαι τρελή.Και οι τρελοί δεν ξέρετε τι εαυτούληδες είναι.Αρνιούνται να πονάνε.Αρνούνται να φάνε την προαιώνια κατάρα στη μούρη.)
Το να γεννάς μ'αυτόν τον απαράδεκτα αναξιοπρεπή τρόπο είναι λοιπόν,κάτι φυσικό.Και το να βγάζεις το δόντι σου με τανάλια στην κουζίνα είναι επίσης φυσικό και θεάρεστο.Το να εγχειρήσεις τη σκωλεικοειδίτιδά σου με νυχοκόπτη θα μπορούσε επίσης να είναι ένα φυσικό γεγονός.Όσο για τις αμυγδαλές,τράβα τες με το δάχτυλο.Πονάει,λίγο,αλλά δεν σου αρέσουν τα τεχνητά πράγματα.Άλλωστε,με λίγη καλή διάθεση,μια γυναίκα που έχει γεννήσει φυσιολογικά είναι βετεράνος.Μπορεί ν'αντέξει τα πάντα.Ιδίως,το δημόσιο βιασμό και τη διαπόμπευση.
Αν έχεις ζήσει την κτηνωδία του φυσικού τοκετού,μετά είναι ντροπή σου να πας να κάνεις μια εγχείρηση και να ζητήσεις αναισθησιολόγο.Από όταν ήμουν παιδί,τίποτα δεν μου είπε περισσότερα για τη μοίρα της γυναίκας όπως την αποδέχεται από αυτό το αποτρόπαιο "φυσικό" γεγονός.Φανταστείτε την.Περνάει το κατώφλι του μαιευτηρίου.Την μπάζουν από κει που λέει:Είσοδος ασθενών.Της παίρνουν τα τιμαλφή,την αποψιλώνουν.Όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης."Η αποψίλωση δεν γίνεται για λόγους υγιεινής αλλά για λόγους ταπείνωσης",γράφει η Γκριρ.Έτσι ταπεινωμένη,αναγκάζεται να καθίσει σε διάφορους μαθητευόμενους που την ψάχνουν σαν κοτόπουλο.Μετά το παραφουσκωμένο Βοκτάς το πετάνε σ'ένα δωμάτιο μαζί με άλλα Βοκτάς που ουρλιάζουν,βρίζουν ή παρακαλάνε να έρθει ο γιατρός.Ο γιατρός εκείνη την ώρα τρώει καραβιδόψιχα στον Δουράμπεη.Δεν έρχεται παρά μόνο την τελευταία στιγμή.Μέχρι τότε,όποιος περνάει από δίπλα σου με άσπρη ρόμπα έχει το δικαίωμα να πασπατέψει το Βοκτάς,για να δει πώς πάει η γέμιση.Είναι φυσικό.Μια μαία σε μαλώνει:"Μην κάνεις έτσι.Δεν είναι τίποτα".
Σ'ένα σχετικό ντοκιμαντέρ του TV5,που λεγόταν "Η μπλόφα του φυσικού τοκετού",αν θυμάμαι καλά,οι δημοσιογράφοι αναρωτιόνταν:μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό το μακελειό στον πολιτισμένο κόσμο?Μπορεί να υπάρχουν μορφωμένες γυναίκες που να πιστεύουν στο παραμύθι της φυσικότητας?Μπορεί αυτή η κατάσταση να έχει αξιοπρέπεια?Πώς συνεργούν οι ίδιες οι γυναίκες στον εξευτελισμός τους?Γιατί η καισαρική δεν είναι το μόνο αυτονόητο?Και πώς έχει φάει αυτό το παραμύθι όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα?
Να το προχωρήσω?Πώς μια γυναίκα βρίσκει λογικό να μπορεί να περάσει ένα πιάνο με ουρά από ένα φωταγωγό?Πώς ένας άνθρωπος που τρώει ψημένη πια την τροφή του και δεν σκαρφαλώνει στα δέντρα,θα επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το σεξ έπειτα από όλο αυτό το Βιετνάμ?Θα σου μιλήσουν για τις χάρες της ψυχοπροφυλακτικής.Θα σου πουν πως τίποτα φυσικό δεν πονάει.Υπάρχει η επισκληρίδιος.Την προτείνουν όλο και περισσότεροι.Ένεση στη σπονδυλική στήλη,την τελευταία ώρα.Ένα μικρό λάθος,και μένεις παράλυτη.Άσε που νομίζω πως αυτό που ενοχλεί μερικούς δεν είναι η επιμονή σου στην καισαρική (που τρώει χρόνο στο γιατρό) όσο η διάθεσή σου να μην ξεφτιλιστείς.Σκέφτομαι πως οι γυναίκες που δέχονται να φάνε την προαιώνια κατάρα τού "εν λύπαις τέξη τέκνα" είναι ή βουδίστριες ή ανίδεες ή ξεγραμμένες ύποπτες για συνεργία.Με αυτούς που τις κατατάσσουν στα γυναικόπαιδα.Αδύναμα,εκτεθειμένα στο φόβο και τον πόνο πλάσματα που αρνούνται τη σωματική αυτοδιαχείριση.Για να καταλήξουν σύντομα να μην έχουν πια διόλου σώμα.

Μαλβίνα Κάραλη

αν την κρατάς δεν ζει
να τη χάνεις
να την έχεις
και να τη χάνεις
αυτό είναι σοφία
ποτέ δική σου
πάντα να φεύγει
πάντα να σου λείπει
πάντα να τη βρίσκεις
αυτός είμαι
αυτός που πάντα χάνει
αυτός που πάντα βρίσκει
αυτός που έδωσε την απάντηση
αυτός που έσβησε την απάντηση
αυτός
αλλά ποιος
ποιος απ'τους τόσους

Δημήτρης Δημητριάδης