η αγωνία μένει δεν την εξαργυρώνει ούτε η ασαρκία

Κόσμος πλασμένος απ'το τέλος του αδίδυμος περίκλειστος Χωρίς έτερον ήμισυ Ένας και τελειωτικός Δριμύς Ο ίδιος άλλος Απρόσφορος όπως ο έρωτας παρών πιο πολύ με την απουσία του Ο κόσμος δίνει μονάχα ό,τι κατέχει τα παραπάνω χίμαιρα χίμαιρα χίμαιρα Όπως ο έρωτας δεν δίνει όσα υπόσχεται Όσα υπόσχεται μία χρονίζουσα αναμονή και προσδοκία ανταποδοτικής συντέλειας Κόσμος ενάρχως επιτελεσμένος απ'την ατέλεια κι αμέλειά του καθηλωμένος στη φορά του τίμιος με τους νόμους του Όπως ο έρωτας παίρνει ό,τι δεν έχει δώσει δίνει για να μην έχει δώσει παίρνει ό,τι δεν έχει δώσει ανθεί για να προδώσει Αυτός και άλλο τίποτε έστω κι αν είναι αυτό πολύ

Η σάρκα προσφέρει το ύστερον
αντάλλαγμα παρότι τα γλαυκά
γλυκά της μάτια εκπέμπουν
ιριδισμούς αθηνασίας

Κι έλεγε και θα έλεγε
λέει θα πει και είπε

Ώ σκοτάδι σκοτάδι

Ώ αμείωτο

ΜΗ

Ώ αδέκαστο


ΔΕΝ


Δημήτρης Δημητριάδης

να ζει;

Εφ'όλης της ύλης


Δεν ξέρω από πού ν'αρχίσω.

Τα φύλλα είναι πράσινα

Ο Έκτορας δασύνεται

Στη στεριά δε ζει το ψάρι

Οι Αχαιοί κατέβηκαν το

δύο χιλιάδες προ Χριστού

Ο Δούναβης διασχίζει τη Βιέννη

Τα ζώδια είναι δώδεκα

Ο Έντισον εφεύρε το φωνόγραφο

Τα πράγματα διακρίνονται σε κινητά και ακίνητα

Η φάλαινα γεννάει φαλαινάκια

Ο Μαρξ υπήρξε γόνος αστικής οικογενείας

Η αγκινάρα τρώγεται

Ο βίος βραχύς η τέχνη μακρά

Δεν ξέρω πού να σταματήσω.

Νοσταλγώ το Παρόν

Νοσταλγώ το παρόν που θα ζήσω.

[Η προσδοκία ταιριάζει στην ανάμνηση:

Κι οι δύο παραχαράζουν όσο δύνανται

Την ατυχή πραγματικότητα.Το βλέπεις].

Ποια γεγονότα θα μηχανευτούνε πάλι
τη συμμετοχή μου?Ποιο έγχρωμο
κουρέλι πάθους πρόκειται
να υποδυθεί εκ νέου την πορφύρα?
Εκπλήττομαι
Με την ταχύτητα που επενεργεί η πλήξη.Αν ήξερα
τα μαθηματικά των αισθημάτων θα έτρεχα
Ακίνητος σαν Αχιλλέας[ιδέα του Ζήνωνα]
Πιο πίσω απ'τη χελώνα η ζωή μου.
Ας μη βιαζόμαστε.
Πώς να τολμήσεις προσπεράσματα με κόρνες
Όταν μπροστά σου μποτιλιάρονται τα ερέβη.

Πώς να εικάσεις ό,τι κι αν συνέβη,

στο Απώτατο ετούτο παρόν.

Να Ζει?

Να ζει κανείς?
Σκεφτόταν πάλι της καρδιάς μου ο
Άμλετ
Κι έπειτα:
Το ανάποδο πώς να το πεις
Ακούγεται στα μάτια
Σίγουρα σαν
τ έ λ μ Α.

[Τι άσπλαχνη
Συνήθεια των παιδιών
Που ανάσκελα
Γυρίζουν μια χελώνα
Ένα σκαθάρι-το άμοιρο
Τινάζει ποδαράκια ικεσίας
Και ντρέπεται
Μ'όλα τ'απόκρυφα σημάδια
Της γενιάς του ανάγλυφα
Στο φως:μικρός
Αδάμ
Που απώλεσε
Και για να κρύψει την πληγή
Μ α δ ά
Φύλλα συκής
Μαδά το Δέντρο ελπίζοντας
Το έλεος μιας σκουντιάς που,ανάποδα
του ανάποδα,θα έστηνε
Στα πόδια του το σύμπαν
Εξαρχής].

Για πέστε μου
Λοιπόν
Εσείς που ξέρετε:

Να Ζει Κανείς?

Αντώνης Φωστιέρης

Ημερολόγιο 1836-2011

27 Ιουνίου 2000

Σαμψών ξενοδόχου,Ανέκτου μάρτυρος

Ανατολή:06.04'-Δύση:20.52'

Σελήνη 25 ημερών



Θαμπό φθαρμένο μάλαμα...

------------------------------------------

Όταν έχεις φτάσει στην άκρη του δρόμου,ο δρόμος δεν σου χρειάζεται πια.

4 Φεβρουαρίου 2009
---------------------------------------------

Τοπίο αμμοληψίας και τα κόκαλά μου γυμνά και
ξασπρισμένα δίπλα στα βούρλα της ήβης της.

Ιούνιος 1973
---------------------------------------------

Οι Βάκχες έγιναν μυροφόρες.Είναι η τελευταία τραγωδία που γράφεται.
Με αυτές επέρχεται ο θάνατός της.Ω γλυκύ μου έαρ,είναι της Αγαύης.
Οι Πατέρες ήξεραν την τραγωδία.Δόμησαν τη λειτουργία πάνω στο
τυπικό της και απαγόρευσαν το θέατρο.Το θέατρο άλλωστε είναι μιαρό
γιατί αγγίζει το θάνατο.Άλλωστε δούλοι το έπαιζαν.Εγώ ήθελα να υποδυθώ
τη Μήδεια.Με προέτρεψε σ'αυτό ο Ρ.Είχα μεγάλη λαχτάρα να δουλέψω μαζί σου
αλλά δεν ήθελα να κάνουμε τίποτα άλλο.Ήθελα να είσαι ο Αιγέας,εσύ όμως
προτιμούσες τον Ιάσονα.
4.12.1979
--------------------------------------------------
Έπηλυς,Επηλύτης,Επηλύτης άνεμος.
Βήσσα:δασώδης χαράδρα,κοιλάδα.
Ήτρον:υπογάστριο.
28.1.1951
---------------------------------------------------
Το πρωί αγόρασα ένα βιβλίο για σένα:Τα τσιγάρα είναι θαυμάσια.
Αντιγράφω από τις ευχαριστίες του συγγραφέα:
Χρωστάω τη ζωή μου στη Μύριελ-τη ζωή μου και όχι ένα πούρο.
Και αυτό το βιβλίο στη Μαρία-Άννα.
Και της το αφιερώνει.

Το χιούμορ απαλύνει πάντα την αίσθηση της ματαίωσης.
Εγώ σε ποιον θα χρωστάω το βιβλίο που θέλω να σου αφιερώσω?

22.12.1995
---------------------------------------------------
Πόσο ελέγχουμε τη μνήμη μας?
Όταν η Α. ήταν ανήσυχη και αβέβαιη κρατούσε ένα
μαντίλι-το έσφιγγε πάντα στη χούφτα της.Ακόμα και
όταν κάναμε έρωτα.Αυτή η νηπιακή παρηγοριά μου
σπάραζε την καρδιά.
Νοέμβριος 2008
---------------------------------------------------
Πόσο όμορφα έλαμπες το τελευταίο πρωί που με
έβγαλες από το σπίτι σου.
19.4.1926
---------------------------------------------------
Καίγονται άστρα κάθε φορά.Κάθε φορά που ζευγαρώνουν
οι άνθρωποι.Αλλά εσύ δεν έχεις μάθει να κάνεις έρωτα.
Δεν μου έκανες ποτέ.Και θέλεις να σου είμαι πιστή.
Θα σου είμαι.Γιατί σε αγαπάω και γιατί είσαι γέρος
και γιατί δίνεις σημασία σ'αυτά.
24.6.1963
---------------------------------------------------
Κράταγε έναν τρομαγμένο σκαντζόχοιρο στα
χέρια της.
Είναι ο Αύγουστος,είπε.Κόβω το φως του.
Αυτή η σφαγή.Σαν να σταύρωνε τα τέσσερα
σημεία του ορίζοντα.
12.8.1971
---------------------------------------------------
[...]Τα στοιχεία προέρχονται από τα λαϊκά άσματα
που τον έχουν υμνήσει.Τα καψούρικα.Τα φορτηγατζίδικα.
Τα "απόλυτα" άσματα.Πρόκειται γι'αυτόν τον σκληρό,βίαιο
άντρα-κατά τα εξωτερικά του μόνο γνωρίσματα.Γιατί η
καρδιά του,δοκιμασμένη στη βιοπάλη και παρ'όλα αυτά
αμετανόητη,τον οδηγεί από ήττα σε ήττα.Μια μακριά σειρά
από ήττες ερωτικές που τον έχουν μετατρέψει σε περιφερόμενη
πληγή πάθους[...]
Θαυμάζω απεριόριστα τις γενναία παρουσιασμένες αντρικές
αδυναμίες.
[...]
Στη δεκαετία του '30 ο Μιχάλης Γενίτσαρης για μια Σοφία,τα
έκανε λίμπα σε κάποιο μπορντέλο των Θηβών.Και λίγο αργότερα
αυτήν την ίδια Σοφία,που διακονούσε πλέον στα σπίτια των Βούρλων,
του Πειραιά,τη χάραξε αποφασιστικά με μαχαίρι στις παρειές.
"Γιατί ήταν εύκολη πολύ,μου'κανε πεισματάκια-πείραζε όλα τα παιδιά,
με σκέρτσα και ναζάκια".Εδώ φυσικά υπάρχει και χιούμορ και συνέπεια
ανάμεσα στο δηλούμενο και το αναμενόμενο.Αλλά πρόκειται για άλλες
εποχές.Την περιγραφή την απαιτεί ο κίβδηλος λόγος.Και το κίβδηλο αίσθημα
,φυσικά.Υπάρχουν διάφορα κλισέ:Στη δεκαετία του '60 και στα περιοδικά
της σειράς επικρατούσε το "θεληματικό πηγούνι" ως περίπου σήμα κατατεθέν
του άντρα."Και οι άντρες κλαίνε",θα μπορούσε να είναι το σύγχρονό του αντίστοιχο.
Αν δεν υπήρχαν οι νταβατζήδες,βεβαίως.

18.11.1994
-------------------------------------------------------------------------
Σε ήθελα χθες τη νύχτα.Τι κρίμα που δεν ορίζουμε τα όνειρα του
ύπνου μας.

18.1.1996
---------------------------------------------------------------------
Να κάνεις κοιλιακές εισπνοές.Και τα συναισθήματα να περνάν μέσα
απ'το κορμί.Όχι από το μυαλό.Θα γράφεις και γρηγορότερα και καλύτερα.
Αλλιώς το σώμα αχρηστεύεται.

Νοέμβριος 1959

-------------------------------------------------------------------------
[...]Αγνοεί τις διαμαρτυρίες μου και με παίρνει στην πλάτη του.Τις αρχικές
κραυγές και τα κλοτσήματά μου διαδέχεται η σιωπή.Έχει δέσει τα χέρια πίσω,
πάνω από την οσφύ του,για να συγκρατεί τους μηρούς μου που γλιστράν και
προχωράει σκυφτός μέσα στην καρδιά του μεσημεριού.Υπάρχει ένα στοιχείο
βιασμού στην επιμονή του,που με θέλγει.Με τα γονατά μου καταλαβαίνω τα πλευρά
του που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν στο ρυθμό της ανάσας του και ο ρυθμός
αυτός περνάει και στο δικό μου κορμί,κεντρίζει επίμονα τη λαγνεία μου και με οδηγεί
σ'έναν βαθύ,παρατεταμένο ερεθισμό.
24.8.1971
------------------------------------------------------------------------

Κάθε περιγραφή αποτελεί πράξη πλαστογραφίας.Η σχέση μας με τον χώρο είναι κυρίως περιπέτεια ψυχής,μια κατάσταση ιδιωτική εν τέλει και η απόπειρα να μιλήσεις για μια πόλη μονάχα έκθετο μπορεί να σε αφήσει.Παρ'όλα αυτά υπάρχει μέσα μου μια μνήμη και θα ήθελα να την πω.Κείται μακριά,σε μιαν απόσταση δεκαέξι ετών και αφορά το χρώμα του ουρανού κατά την πορεία των ημερών προς το θερινό ηλιοστάσιο.Το σαπφείρινο χρώμα του βόρειου βραδινού ουρανού,αποκλειστικά σαπφείρινο και καθόλου μαβί,που,όσο κάτω χαμηλά διαρκεί η μετατροπή του λυκόφωτος σε σκοτάδι,τόσο εκείνο διαυγάζει ψηλά.

Αυτή η σαπφείρινη διαύγεια είναι το αντικειμενικό στοιχείο,αλλά τι γίνεται με τις αμυχές που μπορεί να προκαλέσει μέσα απ'το δέρμα?Λέγεται ότι οι ποιητές είναι κακοί πεζογράφοι και αντιστρόφως.Αυτό δηλαδή που μπορεί να τον εκθέσει κανέναν δεν είναι η τόλμη να μιλήσει γι'αυτές τις αμυχές,αλλά ο τρόπος που θα προκρίνει.Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για ζήτημα τακτ.Οι στίχοι που ακολουθούν είναι αποτέλεσμα ενός γενετήσιου ερεθισμού που προκλήθηκε τότε,κάτω από κείνον ακριβώς τον ουρανό.Τους παραθέτω με την επίγνωση ότι είμαι μονάχα πεζογράφος.

Αργοπορημένες εσπέρες της kurfurstendamm
Μ'αυτό το βάναυσο άστρο
Στην καρδιά σας.
Άραγε οι μινωικές πόρνες των παρόδων
Καταλαβαίνουνε τη διαφορά
Ανάμεσα στο αρχαίο μελανοδοχείο της προθήκης
Και στην οσμή από τα τηγανητά καλαμαράκια
Των ελληνικών restaurant?
Νικήτα Ράντο,συμβαίνουν τέτοια πράγματα
στη Νέα Υόρκη?

αποσπάσματα

Θανάσης Βαλτινός

έτσι κι αλλιώς είμαστε μια σπατάλη

original photo by Φαίδρα Φις

Πάρνωνας
processing by "phallus de granit" ***

Τα όνειρα του δέντρου είναι φωτιά

Η φωτιά δεν ξεχνάει να τραφεί

Οι φλόγες είναι η υπενθύμιση του νερού

Η φωνή της φωτιάς δεν καίει, τραγουδάει ελεύθερα

Χίλιες χρυσές γλώσσες η φωτιά τραγουδά

Όλη η ζωή ενός κορμού πριν καεί, ήταν ύπνος

Ένα μόνο κλαδί δεν μπορεί να ταίσει μια φωτιά



~
Γιατί ο πόνος;
Γιατί ο πόνος περνά μέσα απ' τα σπλάχνα
και τα συντρίβει, λεπτή σκόνη, λεπτή κλωστή.

Είσαι ζωντανός;
Ο πόνος το ξέρει.Τι με ρωτάς;
Ρώτα εκείνον.

Μου κάνει παρέα τη μέρα
Τη νύχτα με κοιμίζει
Δίπλα μου περπατά
Το χέρι μου κρατά σφιχτά μην του ξεφύγω
Το κεφάλι μου μαγκώνει στα δυό του μπράτσα.

Γιατί ο πόνος;
Γιατί ο πόνος με ξυπνάει από το όνειρο της ζωής
Γιατί ο πόνος φυσάει την ζωή μου από δω κι από κεί
Κι όπου με στρέφει στρέφω, υπνωτισμένο στάχυ, κεραία του βυθού.

Γιατί ο πόνος;
Γιατί είναι η λίμνη
Γιατί είναι η πόρτα
Γιατί είναι ο δρόμος της ύπαρξης
Γιατί αυτός ρωτά και αυτός απαντά την κάθε ερώτηση.


~
Στο σώμα μου μια μηχανή
Χάνω το σήμα.

Πέννυ Μηλιά

***phallus de granit,χίλια ευχαριστώ!

τα σπίτια που με φύλαξαν

στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δε μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι

σπίτια γεμάτα αγκαλιές
φιλιά αγάπες κι έρωτες
πόρτες μέσα στην άβυσσο
δρόμοι για τον παράδεισο

όλα τα σπίτια που άλλαξα
δεν τα'βαψα ποτέ μου
κι όσα καρφιά τους κάρφωσα
όλα στον τοίχο τ'άφησα
σαν λάφυρα πολέμου

σπίτια γεμάτα αγκαλιές
φιλιά αγάπες κι έρωτες
πόρτες μέσα στην άβυσσο
δρόμοι για τον παράδεισο




λόγια:Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική:Σωκράτης Μάλαμας

αφιερώνεται στα σπίτια που με φύλαξαν:

Δία

Jimmy

Bασίλη

Λουκία της Δίκοπης Ζωής

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη

Ευαγγελία Πατεράκη

filo twn Maasai

ktkouk

solomantzaro

nyxterino

αλαφροϊσκιωτο

speira

Major Tom

Τονίκ

π.Π.Κ.

kostasst

fragolino

ευχαριστώ

το αστείο

Μ' άφησες μόνο ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου

θα σ' είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου

Μ' ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο

είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο

Πήρα στο τμήμα αμέσως και τους τηλεφώνησα

και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα

στην μηχανή του κιμά είπα σ' είχα λιανίσει

και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει

Κι ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε

και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε

Πω πω να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει

μ' ένα σαλάμι που παίρνανε σ' ένα σεντόνι

Και πρώτη σελίδα να γράφει ο Τύπος διάφορα

και ν' απορώ κοίτα ρε πως τα κατάφερα

Για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις

στ' αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις

Πλάκες επίσης γινήκαν στην αναπαράσταση

που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση

τους δείχνω να! φέτες κόβω απ' το σαλαμάκι

και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι

Που λες τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε

και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε

Κάπου εδώ μωρό μου τ' αστεία τελειώνουν

προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν

Και τώρα λέω την αλήθεια και δε με πιστεύουνε

τρελοί και γιατροί μες στο Δαφνί μ' αποφεύγουνε

και περιμένω μωρό μου να' ρθεις να τους πεις

πως είσαι καλά δεν είσαι σαλάμι και ζεις

Βασίλης Νικολαϊδης

this is koudelka

1. Sincerity: I tell her I am an animal
2.Freedom: She falls in love with the animal
3.Hope: She discovers that the animal is sensitive. This is what creates hope and misunderstanding
4.Reality: She decides to set in my life. I inform her that I am not a living room
5.Solution: I go back to No1
6.Respect: She decides to leave. I don’t aksk her where she goes

Από γράμμα του Γιόζεφ Κουντέλκα σ’ένα φίλο του.

[Οταν οι δημοσιογράφοι του επισημαίνουν ότι οι φωτογραφίες του είναι λίγο μελαγχολικές, απαντά: «Η μητέρα του παιδιού μου, λέει ότι ζω με τρόπο θετικό και ότι τη θλίψη μου την πετάω στο σακίδιο που έχω στην πλάτη μου. Οταν φωτογραφίζω, φαίνεται ότι βγαίνει έξω».]

*** οι φωτογραφίες είναι από την πρόσφατη έκθεσή του στο μουσείο Μπενάκη.

Ωδή στην Τίγρη

Τρομάζω στο χαμόγελο της τίγρης.
Της τίγρης που τη νιώθω να με γυροφέρνει
και που όσο κι αν ψάξεις δεν θα τη βρεις.
Αόρατη γλιστράει στα δροσερά
φυλλώματα που εκτρέφουν οι έρημοι.

Η αγάπη σαν την τίγρη είναι φριχτή
αλλά είναι και θεσπέσια.
Οι ραβδώσεις της με κλείνουν σε ειρκτή
Στη σκέψη πως με μυρίζει σαν βορά
αισθάνομαι απαίσια.

Μα ευφραίνομαι όταν τραγουδούν οι βάρδοι
αυτό το ζώο που σχεδόν το νιώθω επάνω μου.


Νάσος Βαγενάς


Tyger!Tyger!Burning bright
in the forests of light.

William Blake

γέμισε το ποτήρι μου

Γέμισε το ποτήρι μου.Από χθες προσπαθώ και είναι πάντα χθες και σήμερα και χθες και σήμερα και σαν το τώρα να μη φτάνει.Φτάνει,μα δεν αρκεί.Ο άνθρωπος με τη σκυμμένη εφημερίδα έχει πιει τρεις καφέδες.Σε μισή ώρα.Τρεις καφέδες.Είναι πολλοί,δεν είναι?Είναι πολύ?Είναι πολύ?Δεν ξέρω.

Γέμισε το ποτήρι μου.Είσαι όμορφη.Και το αγόρι με τα σπίρτα όμορφο είναι.Και γενναίο.Σας θέλω και τους δύο.Μέσα μέσα μέσα-γέμισε γέμισε,μη φοβάσαι σου λέω,αντέχω.Τα δάχτυλά μου είναι βουβά.Δεν παίζουνε πια πιάνο


πια ούτε χώνονται σε υγρές κοιλότητες


πια ούτε να μολύβι να πιάσουνε μπορούν.Καλύτερα να μη μιλάμε.Καλύτερα να --------------όλα τα βιβλία σε κάσες μέσα στο χώμα.Και τις φωτογραφίες και τους δίσκους και όλα τα εισιτήρια από συναυλίες που τόσα χρόνια φυλάμε,φιλάμε


φίλα με!Ή τέλος πάντων γέμισε το ποτήρι μου.


Δεν με χωράω απόψε.Η γριά παίζει σκάκι.Κι ο σκίουρος ροκανίζει.Κι εγώ...γέμισε το ποτήρι μου.Είμαι κόκκινη εγώ.Εγώ κάποτε γίνω κόκκινη.Γέμισε.Γέμισε.Γέμισε.

Κάτι γεμάτο να με συντροφεύει.


-Αυτή κλείστηκε,οικειοθελώς,θα λένε.
-Πάει αυτή.Τι άλλα νέα?


Γέμισε,σου λέω!Μη Φοβηθείς.Αντέχω.

Μαίρη Αλεξοπούλου

Σαπφώ 301

[Ο σκίουρος και η γριά]

Γαβριηλίδης 2008

μικρό Αφρισμένο άστρο

Σε πίστεψα Χριστέ
τους αστραγάλους
τους λεπτούς καρπούς
τα μακριά μαλλιά σου
τις νύχτες πριν ξαπλώσω
όταν ήμουν παιδί
γονάτιζα και δενόμουν πάνω σου
με προσευχές
με όνειρα και με λουλούδια
και πίστεψα ότι η σχέση μας αυτή
Χριστέ θα βαστούσε μια ζωή
σαν μικρό αφρισμένο άστρο
σαν κοινό μας μυστικό
όπως μια μικρή βάρκα
κάτω απ'τα σκεπάσματα του χειμώνα
με μόνους επιβάτες
εσένα κι εμένα
ώσπου κατάλαβα
ναι τώρα το συνειδητοποιώ
ότι Χριστέ εσύ είμαι εγώ
κι εγώ εσύ
όταν είμαι σκατά
είσαι σκατά κι εσύ
ο εγωισμός μου πήγε να σε πνίξει
μια ξεδοντιασμένη γριά μέσα στ'αυτί μου
σταυροκοπιέται και μονολογεί
συνέχεια τ'όνομά σου
όσο όμως αντικρίζω κάθε νύχτα
εκεί ψηλά
εκείνο το μικρό αφρισμένο
άστρο
εσύ θα υπάρχεις


Κωστής Γκιμοσούλης
Μαύρος Χρυσός
Κέδρος 2000

υπόλοιπο

διαίρεση σημαίνει επιθυμία

να διαιρεθεί ο διαιρετέος

να διαιρέσει ο διαιρέτης

να υπάρξει το πηλίκο

να ευτυχήσει το υπόλοιπο

κρυμμένο στην ανυπαρξία

του μηδέν

να διαλύσει θέλει ο διαλύτης

να διαλυθεί η ουσία

να υπάρξει το διάλυμα

να διαλυθεί κι αυτό

να διαλυθεί να αραιώσει

επιθυμία

ύπαρξη

διαλύτης

κόσμος λέξεις

λέξη και η σιωπή

με τι στομάχι όμως

σαρκοφάγο

τροχίστε λίγο το μηδέν

είναι τετράγωνο πολύ

Έφη Καλογεροπούλου

Γιώργος Ανυφαντής

Ανία

Κι όμως δεν έρχεται κανείς.Τα σκονισμένα

χαρτιά μου χάσκουν,στόματα ανοιχτά

Στις λέξεις τους βουλιάζω.Στα φριχτά

κι ανούσια γράμματά τους.Τα σβησμένα

κομμάτια της ψυχής μου,σκορπισμένα

σα λάδια μέσα στα νερά,κυλούν πηχτά.

Ποιος δαίμονας θα παίζει και σφιχτά

κρατά τις ώρες,τα λεπτά τα φωτισμένα;

Οι δείχτες έχουν πέσει απ'τα ρολόγια

κι ο ήλιος στην αυγή του έχει σταθεί

Μέρα μουγκή.Τι απόγιναν τα λόγια;

Τα'χω γκρεμίσει σ'ένα βάραθρο βαθύ.

Και μέσα στη σιγή μου να'ρθει παρακαλώ

το αύριο,που σίγουρα δε θα'ναι πιο καλό.

Πιόνι

Άσπρο,μαύρο,πάντα πιόνι μένεις.

Έτσι σε βαφτίσανε,σε πλάσαν.

Μίκρυναν οι πόθοι σου γεράσαν

όγδοη γραμμή να περιμένεις.

Μέσα στην τετράγωνη σκακιέρα

παίζουνε ιππότες με στολή.

Σε τραβά-μαγνήτης-η παντιέρα.

Της ξεφεύγουν μόνο οι τρελοί!

Άκακο,δειλό κι άβουλο πιόνι

επιδέξια ποιος να σε κινεί;

Μια θυσία ποτέ δεν συγκινεί,

όσο το σπουργίτι μες στο χιόνι.

Κι όμως μιαν αυγή πολύ θαμπή

κι άχαρα μα χωρίς απροθυμία

το τελευταίο θα κάνεις το gambit*

τουλάχιστον για υστεροφημία.

Γιώργος Ανυφαντής-weaver

To Δώρο του Πόνου 1997

*gambit=θυσία πιονιού στο σκάκι

τελευταία λόγια

Κάποιος θα σταματήσει εδώ.

Ποτέ πια,λέει το κοράκι.

Έτσι λοιπόν,ό,τι κι αν έχεις σχεδιάσει

για μένα,Θεέ,καν'το να'ναι υπέροχο.

Έλα νύχτα μ'ένα χιονοστρόβιλο

ζωγραφισμένων άστρων

κι οδήγησέ με πίσω

στην άχρονη φωλιά.

Τα μάτια μου έχουν ιδεί

και τ'αυτιά μου έχουν ακούσει.

Αυτά ας είναι τα τελευταία μου λόγια.

Λευτέρης Πούλιος

Η Κρυφή Συλλογή

Κέδρος 2008

υπερωκεάνιο

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου άμα τον είχα ταξιδέψει

θα 'χα γυρίσει όλη τη γη από τη νύχτα ως την αυγή

παρά που λες πως μ' αγαπάς να 'χα πιστέψει

Γιατί τώρα είναι σπάνιο να ξοφλήσω το δάνειο

που 'χα πάρει απ' το χθες για να ελπίζω

σ' έναν αγώνα τιτάνιο σαν υπερωκεάνιο

μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω

Παναγιά μου εσύ του Νοτιά

της καρδιάς μου η γη ξενιτιά

της καρδιάς μου η γη

μια βαθιά πληγή

που την κλείνει του χρόνου η φωτιά

Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει

ίσως και να 'χα ονειρευτεί πως σαν την έρημο καυτή

είν' η ψευτιά που λόγια αγάπης πάει να χτίσει

λόγια:Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική:Σταμάτης Κραουνάκης
ερμηνεία:Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Γκέο-Βαγκέο

για να'ναι το ίδιο
ει δυνατόν μια για πάντα
-πνεύμα του σπιτιού
φρόνημα υπερήφανο-
για να'ναι καθαρό
πρέπει με το νεκρό
να είναι αγκαλιασμένο
δυο φορές ειπωμένο
από τη μια κι από την άλλη τη μεριά
σας πήραμε σας πήραμε
και ν'απαντούν οι πεθαμένοι:
σας πήραμε κι εμείς

βάρος της ζωής μου
τι άλλο θα'πρεπε να πω
βάρος που δεν μου είσαι τίποτα
γιατί το έρμα μου είσαι
κι ύστερα,όταν οικείο γίνεσαι
μαζί μου
κι αρχίσουν οι συνέπειες των λόγων
να με χτυπούν ευθεία στο νεκρό
μην απαιτήσεις φρόνημα

με ξεπερνάει μέσα μου
ό,τι συμβαίνει
μ'ένα λεπτό φαινόμενο χαράς
σαν μολυβιά στα χείλη


Γιώργος Βέλτσος

o αυτάρκης φτιάχνει τον καφέ του μόνος του

Ο αυτάρκης φτιάχνει τον καφέ του μόνος του.
Στον κήπο του λίγοι σπόροι καφέ
και τεύτλα για τη ζάχαρή του
τρίβει με υπομονή
κάτω απ'το μπρίκι
δυο ξυλαράκια για προσάναμμα
στήνει πιο κει το φλυτζανάκι του
και περιμένει.
Ανακατεύει πού και πού κατά τη συνταγή
τ'απλά υλικά
κρυφοκοιτάει το πυρωμένο αγκάλιασμα
ενώ με ρίγος ονειρεύεται το προϊόν
της θείας ζυμώσεως.
Όμως εκεί,κατά το σύννεφο-καϊμάκι
ο πονηρός πολτός
τον υπνωτίζει στις καυτές του ανάσες
τον τυλίγει στον τρελό χορό των αρωμάτων
τινάζεται
σε τελευταίο σπασμό
κι εκσπερματώνει
γύρω στο μπρίκι
πάνω στο τραπέζι
και παντού-


μπροστά στα μάτια του!

Γιάννης Βαρβέρης

όταν φύγεις

photo by Φαίδρα Φις-Τήνος 2009

όταν φύγεις

μην τρομάξεις τα πουλιά

τράβηξε γερά τον ουρανό

να μετρώ τη νύχτα σαν πατρίδα

και κλείσε καλά τη θάλασσα

μην κόψει το νερό

και πιάσει βροχή

κι άμαθος στη μοναξιά

γλιστρήσω και πνιγώ

Διονύσης Καρατζάς

εγώ θα μείνω

εγώ θα μείνω

εγώ θα μείνω

εγώ θα μείνω

εγώ θα μείνω

εγώ θα μείνω

ακκισμοί

Όλο το δικτυωτό κύκλωμα-που έτσι κι αλλιώς διαφεντεύετε-χάρισμά σας!

Αδιαφορώ, πώς και πόσους κόμπους λύνετε και δένετε στον ιστό αυτής της ψόφιας και σάπιας αράχνης.


Αρκεί ένας απ’αυτούς να σας σταθεί στο λαιμό.


Με τις υγείες σας και τις ευλογίες μου.

υστερόγραφο:σας παρακαλώ,μη με πικραίνετε.Δείξ'τε περισσότερη φροντίδα κι επιμέλεια στις τρύπες σας.Μπάζουν αέρα κοπανιστό.

με εξαιρετική στοργή

Φαίδρα Φις

ρουμπαγιάτ

Για 'κείνα που δεν έκανα

και που 'χω καμωμένα

αν έχω τη ζωή σωστά

είτε στραβά παρμένα

αυτό θα 'ν' το μαράζι μου

κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει

μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή

στερνή φορά από μένα

Ομάρ Καγιάμ

μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου

o φιλοπαίγμων μύθος

Όσο κι αν είναι αδύνατον μια χαλασμένη πραγματικότης να επισκευαστεί και να επαναλειτουργήσει με ένα επινοημένο ανταλλακτικό,εγώ ένιωσα υποχρεωμένη να ετοιμάσω μια κραυγή.
Και περιμένω να μου εμπιστευτεί η ποίηση "εκείνα τα μέσα της έναρθρης γλώσσας με τα οποία προσπαθεί να απεικονίσει ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν τα δάκρυα,οι σιωπές,οι στεναγμοί,οι θωπείες,η κραυγή".
Όσο περιμένω να φανούν τα σημάδια που ίσως αργήσουν,ίσως και να μην έρθουν ποτέ

εσύ,ως εναλλακτικόν αναγκαίον
βάλε απλώς το χέρι σου στον ώμο μου
με φυσικότητα,εργατικά να'ναι ντυμένο
σαν τεχνίτης
τάχα ότι επισκευάζει μια παράλειψη παλιά
να γίνει σαν καινούρια σου παράγγειλε
ο φιλοπαίγμων μύθος

έτσι,σαν μια ύστατη προσπάθεια,μήπως και περάσουμε,ως επιλαχόντες έστω,στην ανωτάτη άποψη του Πλάτωνα ότι "τον ποιητή δέοι,είπερ μέλλει ποιητής είναι,ποιείν μύθους αλλ'ού λόγους".

Κική Δημουλά