η σκοτεινή κυρία

είναι ντυμένη φόνο και ηδονή

κάτω από τη νεκρή βιζόν,φορεί

τ'ασπαίροντα βυζιά της

ESTEBAN ARGENTEA NIEVE

το κάψιμο της μάγισσας

Στην αγορά στοιβάζουν τα ξερόκλαδα.

Μια λόχμη από σκιές είναι φτωχό πανωφόρι.Κατοικώ.

Το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μου,ένα κορμί κούκλας.

Η νόσος ξεκινά εδώ:είμαι ένας χάρτινος στόχος για μάγισσες.

Μόνον ο διάβολος μπορεί να νικήσει το διάβολο.

Στο μήνα των κόκκινων φύλλων,εγώ ανεβαίνω

σε μια κλίνη από φωτιά.

Είναι εύκολο να κατηγορήσεις το σκοτάδι:το στόμα μιας πόρτας,

Την κοιλιά του κελαριού.Έσβησαν το πυροτέχνημά μου.

Μια μαυροντυμένη κυρία με κρατά σ'ένα κλουβί για παπαγάλους.

Τι μεγάλα μάτια που έχουν οι νεκροί!

Έχω στενές σχέσεις μ'ένα μαλλιαρό πνεύμα.

Καπνός περιστρέφεται από το ράμφος αυτού του άδειου λαγηνιού.

Αν μείνω μικρή,καμιά ζημιά δε θα γίνει.

Αν μείνω ακίνητη,τίποτα δεν θα πειραχτεί.Έτσι είπα.

Κάτω απ'το καπάκι,μικροσκοπική και αδρανής σαν κόκκος ρυζιού.

Ανάβουν τα μάτια της κουζίνας,ένα ένα.

Είμαστε γεμάτοι άμυλο,οι μικροί λευκοί μου σύντροφοι.Μεγαλώνουμε.

Πονάει στην αρχή.Οι κόκκινες γλώσσες θα διδάξουν την αλήθεια.

Μητέρα των σκαθαριών,μόνο χαλάρωσε του χεριού σου το σφίξιμο:

Θα πετάξω μέσα απ΄το στόμα του κεριού σαν άκαυστη πεταλούδα της νύχτας.

Δώσε μου πίσω τη μορφή μου.Είμαι έτοιμη να ερμηνεύσω τις ημέρες

που ζευγάρωσα με τη σκόνη στη σκιά μιας πέτρας.

Οι αστράγαλοί μου φωτίζονται.Λάμψη ανέρχεται στους μηρούς μου.

Είμαι χαμένη,χαμένη,μες στις εσθήτες τέτοιου φωτός.

ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ

Παραλήρημα-Γιώργος Σκούρτης

Πες μου πώς αυτοκτονείς,να σου πω ποιος είσαι.Γιατί όταν κάνεις απόπειρες,εντάξει,το ξέρω κι εγώ.Κι εγώ έπεσα για ν'αυτοκτονήσω,αλλά δεν...Μήπως πρέπει να φωνάξουμε κάνα παπά να μου δώσει την τελευταία θεία κοινωνία ή μήπως το έχουνε ήδη κάνει?Πήρα το συγχωροχάρτι?"Ελέησέ με,ω θεέ,κατά την αστείρευτη αγάπη Σου!".Ναι,αυτό είναι,το βρήκα.ΜΕΤΑΝΟΙΑ.Αμάρτησα,άρα πρέπει να μετανοήσω.Αληθινά όμως,αληθινά και ζωντανά-όχι πεθαμενατζίδικα.Είμαι βρόμικος,κηλιδωμένος και αχρείος.Και τώρα ζητάω να σβηστούν οι ανομίες μου και να καθαριστούν,να καθαριστώ μέχρι να γίνω λευκότερος κι από το χιόνι,να αποκατασταθεί μέσα μου η χαρά κι η ευφροσύνη κι ο Κύριος ο θεός μου ν'ανανεώσει το μουχλιασμένο από την αμαρτία πνεύμα μου.Για κάτσε...μήπως είμαι ο Χριστός?Μήπως θέλησα να σκοτωθώ φορτώνοντας στους δικούς μου ώμους τις αμαρτίες των άλλων?Πληρώνω εγώ με το αίμα μου για να σώσω κάποιους άλλους?

...Ψυχή μου,ψυχή μου,σήκω πάνω!Τι κοιμάσαι?Το τέλος της επιγείου ζωής πλησιάζει και μέλλεις να υποστείς μεγάλη ταραχή.Σύνελθε από τη μέθη σου για να σε λυπηθεί ο Χριστός και θεός, ο Οποίος είναι πανταχού παρών και γεμίζει τα πάντα με την παρουσία Του.Ναι,μετανόησε.Ντροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις,μην ντρέπεσαι όταν μετανοείς.Κοίταξε τι σου έκανε ο διάβολος.Υπάρχουν δύο πράγματα,η αμαρτία και η μετάνοια.Μ'ακούς,μαλακισμένη ψυχή μου?Η αμαρτία είναι τραύμα,η μετάνοια φάρμακο.Όπως ακριβώς για τα σώματα υπάρχουν τα φάρμακα και τραύματα,το ίδιο και για την ψυχή υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια.Η αμαρτία έχει μέσα της την ντροπή,η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία.Θέλω να με ακούσεις,σε παρακαλώ,σαπιοκεφάλα,ακουσέ με προσεχτικά,μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων,και χάσεις έτσι την ωφέλεια.Πρόσεξε τι θα πω!Υπάρχει το τραύμα,υπάρχει και το φάρμακο.Υπάρχει η αμαρτία,υπάρχει και η μετάνοια.Το τραύμα είναι η αμαρτία,το φάρμακο είναι η μετάνοια.Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση,υπάρχει ντροπή,υπάρχει χλεύη.Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία,το φάρμακο,η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί.Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου!Μετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή,μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία.Έδωσες προσοχή σ΄αυτό που είπα?Αυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο Διάβολος,και έδωσε στην αμαρτία παρρησία,και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.Ο θεός όμως,όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα,δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή,αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά,μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τη δικαιοσύνη,κι εκείνον που αμάρτησε τον κάνει να'ναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε.Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό,αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε στο παρελθόν.Μ'αυτό τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει.Δεν υπάρχει πλέον ουλή,δεν υπάρχει σημάδι,δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα,δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή.Κατάλαβες τώρα πού το πάω?Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο από τη λυτρωτική δύναμη της μετάνοιας.Μετάνοια με ταπείνωση,με πίστη,με πόνο,με συναίσθηση,με προσωπική χρέωση μπροστά στο θεό μας.Κύριε φταίμε!Κύριε φταίω!Κύριε δεν αγαπάμε την αλήθεια Σου!Κύριε,έχουμε εγωισμό!Κύριε δεν σταυρωθήκαμε ακόμα μαζί με το Χριστό.Κύριε,δεν απαρνηθήκαμε ακόμα τον εαυτό μας.Κύριε,δεν κατοικεί ο Χριστός διά της πίστεως στις καρδιές μας!Κι άκου:όχι μετάνοια αλά Ιούδα,ε?Ο Ιούδας μετάνιωσε επιφανειακά,για τη λάθος κίνηση κι όχι για τη λάθος πίστη που είχε.Πίστευε το Εγώ του.ΕΓΩ ξέρω.Και αυτό ακολούθησε μέχρι το τέλος με την αυτοκτονία του.Ήξερε ότι αυτό ήταν η καλύτερη,ίσως η μόνη λύση.Ασχέτως συνθηκών,αυτό εκφράζει πάντοτε η αυτοκτονία.ΕΓΩ ξέρω.Ιδού η ΑΜΑΡΤΙΑ.ΕΓΩ είμαι.ΕΓΩ Εξουσιάζω!Φάτηνε τώρα.Μέχρι και η γη σε ταπείνωσε,όταν μέσα στην ντροπή σου ήθελες ν'ανοίξει και να σε καταπιεί,σε έφτυσε κατάμουτρα,σου έκανε τα μούτρα κρέας.Εμπρός,δόξασε τον Κύριο.Η δόξα και δύναμη αιώνια είναι δική του.Μήπως παραληρώ?Βρέθηκα σε αδυναμία κι έγινα θρήσκος και πιστός και τρομοκρατημένο ανθρωπάκι,εγώ που η μόνη λαμπάδα που κράτησα εσχάτως ήταν αυτή που έβαλα στα σκέλια της υφισταμένης μου?Δεν γίνονται αυτά,κύριε,δε μασάει ο θεός από χαμαιλέοντες της εσχάτης υποστάθμης.Εμπρός,άνοιξε τα μάτια σου.

Και νά πάλι,κάποιος μου μιλάει,τι λέει,ήχοι παράξενοι ακούγονται,το σώμα μου διαμελίζεται,βλέπω τα χέρια μου στους τοίχους ανοιγμένα σε σχήμα σταυρού-είμαι ο Χριστός?-τα πόδια μου φεύγουν έξω απ'το παράθυρο,το κεφάλι μου κολλημένο στο ταβάνι,κομματιάζομαι...Και να'μαι σε μια αίθουσα δικαστηρίου,όλοι φοράνε μαύρα και με κοιτάζουν αμείλικτα κρατώντας ο καθένας κι από ένα μου κομμάτι,κάτι λένε,ίσως και να ψέλνουν,ναι,ναι,τους ακούω,τους βλέπω,με δείχνουν με το δάχτυλό τους,με κρίνουν,με καταδικάζουν,κι ανάμεσά τους γυναίκες γυμνές,γυναίκες αποστεωμένες όπως τα πτώματα που έριχναν στους ομαδικούς τάφους,κι εγώ γονυπετής φωνάζω και ικετεύω συγχώρεση,άφεση αμαρτιών.Μυρωδιές ανάκατες κι ανάμεσά τους μυρίζει ο θάνατος.Έχει μυρωδιά ο θάνατος?

εκπνοή

το στόμα είναι ακόμη ανοιχτό αλλά θα σφραγιστεί σε λίγο.στο λίγο αυτό θα είναι ακόμη ανοιχτό.μόλις.λεπτή γραμμή ανάμεσα στα χείλη.πολύ λεπτή.στα χείλη που έχουν στενέψει,γίνει πολύ στενά,δύο γραμμές,μία πάνω,μία κάτω,ανάμεσα στο άνοιγμα,πολύ λεπτή γραμμή.αυτό είναι.εκεί θα γίνει.αυτό που θα γίνει,αυτό είναι,εκεί θα γίνει.αυτό που θα γίνει,αυτό είναι,εκεί θα γίνει.ούτε στο πάνω ούτε στο κάτω αλλά εκεί,ανάμεσα,στην μέση,στην λεπτή γραμμή,αρκετή ώστε να βρει τον χώρο να γίνει αυτό που θα γίνει.σε λίγο.όπου νάναι.σε μια στιγμή.αυτή θα είναι η διάρκεια.ούτε πιο λίγο ούτε πιο πολύ.στενή στιγμή,όσο στενή μπορεί μία στιγμή,αρκετή ώστε να γίνει αυτό.θα γίνει σε μια στιγμή.μετά απ'αυτήν άλλο δε θα γίνει.δεν θα γίνει τίποτε άλλο.δεν θα έχει μείνει τίποτε να γίνει άλλο.όταν τελειώσει αυτή θα έχουν τελειώσει όλα.δεν θα έχει μείνει τίποτε μετά.θα έχει γίνει αυτό που είναι να γίνει όσο διαρκεί αυτή.από εκεί που θ'αρχίσει έως εκεί που θα τελειώσει

ΕΚΠΝΟΗ

δεν έχει αρχίσει.θ'αρχίσει.όλα είναι έτοιμα.ώστε κανείς δεν μπορεί να μεταθέσει να παρατείνει να αναβάλει κυρίως να εμποδίσει να καταργήσει.να καταγράψει ίσως ναι ίσως όσο μπορεί ίσως όσο προφταίνει ίσως όσο προσφέρεται όσο προλαμβάνεται ίσως η ίδια όσο διατίθεται να προσφερθεί ίσως ώστε να μη χαθεί έστω αυτή.ίσως.θ'αρχίσει χωρίς να μπορεί κανείς να την κάνει να μην αρχίσει.κανείς δεν μπορεί να το κάνει.όλα είναι έτοιμα ώστε ν'αρχίσει και κανείς δεν υπάρχει που να μπορεί να την κάνει να μην αρχίσει.είναι αυτή και μαζί της το πρόσωπο όπου θα γίνει αυτό που είναι να γίνει.αυτά τα δύο.αυτή και το πρόσωπο.το πρόσωπο είναι εκεί μόνο γι'αυτήν τη στιγμή.δεν έχει πλέον άλλο προορισμό.είναι ήδη το πεδίο όπου θα γίνει αυτό που θα γίνει αυτήν τη στιγμή.στραμμένο προς τα πάνω.πρόσωπο συγκεντρωμένο μόνο στο πρόσωπο.στον εαυτό του.πρόσωπο άκρως προσωπικό.δεν απευθύνεται.προς κανέναν προς τίποτε προς καμία πλευρά.πλέον πρόσωπο μόνο για να είναι πλέον πρόσωπο που δεν απευθύνεται πλέον σε κανέναν και πουθενά πλέον.αποσπασμένο πλέον από όλα.δοσμένο πλέον μόνο στην ίδια την υπόσταση στην ίδια την στάση του πλέον.δεσμευμένο πλέον απ'αυτό για το οποίο χρησιμεύει.για το οποίο πλέον προορίζεται.για τίποτε δεν υπάρχει για κανέναν πλέον.κανείς δεν είναι πλέον μαζί του.κανείς.όσο κι αν το εκλιπαρούσε όσο κι αν έκανε έκκληση σε άλλες στιγμές όσο κι αν όσο κι αν.δεν θα το αποσπούσε απ'την απόλυτη παράδοσή του στη στιγμή που επίκειται.που το αποκόβει από κάθε άλλη.πρόσωπο που ανήκει μόνο στον εαυτό του πλέον.αυτό είναι πλέον.ο εαυτός του.μόνον αυτός πλέον.και πλέον μόνος.

ΕΚΠΝΟΗ

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ

Δημήτρης Δημητριάδης

Γκέμμα

Θέλεις να έχεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα?Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα.Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων,το καλιμμαύκι του Μακαρίου Β' της Κύπρου.Και τα γένεια τα καλογερικά,που κρύβουν το πρόσωπο,καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς.Και τις κουκουλωμένες καλόγριες,την άλλη έκδοση του φερεντζέ της τούρκισσας,και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο.

Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα,φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα,για να μετρήσεις τη διαφορά.

Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων,τις ευσταλείς και τις διακριτές.Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς,καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων.Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς,και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη.Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά,αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες.

Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας.Οι κοντυλογραμμένες,με τις λεπτές ζώνες,τον κυανό κεφαλόδεσμο,και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού.Οι ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας,οι λινές και οι φαινομηρίδες.Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη.Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.

Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη,σ'ένα λιτό κιονόκρανο,σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς.Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς,αναπαμένους στο φως και στην αιθρία.

Άνθρωποι και θεοί και αγάλματα,ένα.

Όλα ετούτα,για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα,να τα βάλεις και να τα παραβάλεις.Και στήσε το φράγκο από δίπλα,να τα κοιτάει και να τ'αποτιμά.Με το δίκιο του θα'χει να σου πει:άλλο πράμα η μέρα και το φως,και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι.

Δεν γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.

Και κάπου θ'αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους:

-Ακούς αναίδεια?Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα?Ποιοι μωρέ?Οι χριστιανοχομεϊνήδες?

Αλλά είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων.Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.

Δημήτρης Λιαντίνης

Παναγιώτης Κερασίδης

Ζηλεύω τους τυφλούς

που μόνοι στο σπίτι

μπορούν και διαβάζουν με την αφή.

Που ερωτεύονται σαν απόντες.

Μελλοθάνατοι

και συνάμα

ετοιμοπόλεμοι.

από τη συλλογή Λείπουμε

εκδ.Γαβριηλίδης 2008

Hδύλη

Δεν μπορώ.Μη μου ζητάς.

Δεν μπορώ από μέσα μου Το φονικό να πετάξω.

Στα σκοτάδια να ζει.

Αν το βγάλω στο φως θα σαπίσει.

Θα γεμίσει ο τόπος βρώμικο αίμα.

Μου αρέσει μυρωδάτο κι αιμόφυρτο

μέσα μου νωπό,ζεστό,πληγιασμένο.Ν'αχνίζει.

Αχ,ναι.Αχ,ναι.Το ξέρω.Κανείς δε θα μάθει.

Πώς σπαράζει η σιωπή μες στο αίμα.

Πώς ορθάνοιχτα όλα κομμένα.

Δεν ουρλιάζουν τα σπλάχνα.Δεν ουρλιάζουν.

Βουβαμένα σιωπούν.

Βουλιάζω στ'αγρίμια μου.Ησυχάζουν.Λες να πέθαναν?

Α,μα όχι.Πώς θα ζήσω?Παγωμένη κι αναίμακτη.

Χορτασμένα κοιμούνται.Θα ξυπνήσουν.

Να τ'αφήσω να φύγουν?Να ελευθερώσω τα τέρατα?

Ω,ναί!πώς το θέλω!Μα πώς?

Όλο ψέματα λένε τα λόγια μου.Από μόνα τους.

Όλο ήσυχα πράγματα μην τρομάξουν.

Η γη,τα πουλιά,οι νεράιδες.

Μην ακούσουν οι δαίμονες

Τα μωρά σφαγμένα που κοχλάζουν στα σπλάχνα μου.

Και ορμήσουνε πάνω τους Να τα πάρουν.Δικά τους.

Τι θα γίνουν?Που ζεστή με κρατούν.

Τα σπασμένα της σάρκας μου γέλια σκορπίζω του ανέμου.

Έτσι από πάνω μου τα διώχνω να μένουν τα κλάματα.

Καταριέμαι απ'τα βάθη μου και πλαντάζουν οι εφτάψυχες μέρες.

Κι αγριεύουν με νύχια πάνω στα σώματα.

Με φαρμάκι γλειψιές και γραπώματα.

Στου φεγγαριού τη λαγνεία βυθίζω τις νύχτες.

Ν'αγιάσουν.

Είναι μαύρο το μίσος σαν πτώμα

κι επιστρέφω στο αίμα.

Ζεστό.

Όλα έξω παγώνουν

Αγγέλα Αποστολοπούλου

Δέντρα θαλάσσης αναπλέκονταν...

εκδ.Μικρή Άρκτος 2006

Στο υπόγειο-Αργύρης Χιόνης

Η υγρασία

Όλα τα υπόγεια είναι υγρά.Βεβαίως και το δικό μου.Και είναι λογικό αυτό,γιατί το υπόγειο είναι οι ρίζες του σπιτιού,και όσο πιο υγρές είναι οι ρίζες του τόσο και πιο πολύ το σπίτι ευτυχεί και θάλλει.Ωστόσο,η υπερβολή είναι κακή και,δυστυχώς,βρίσκεται πάντα εκεί και καιροφυλακτεί,την ευκαιρία για να βρει να καταλύσει κάθε μέτρο,κάθε λογική.Έτσι,χωρίς να καταλάβω πώς αρχίσανε οι τοίχοι μου να κλαίνε.Τέτοια ευαισθησία,σκέφτηκα,ποιος θα περίμενε από ντουβάρια τέτοια ευασθησία?Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι.Οι τοίχοι μου παρέμεναν αναίσθητοι,όπως η τύχη μου,αλλ'είχαν προσβληθεί απ'την ασθένεια του υπογείου.Με άλλα λόγια,το ισόγειο του σπιτιού μου όπως και ο πρώτος όροφος είχαν γίνει υπόγεια.Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση,αν δηλαδή η ακατάσχετη επέλαση της υγρασίας δεν ανακοπεί,σε λίγο θα βρεθώ σ'έναν επίγειο ή και υπέργειο βυθό.

Τα φαντάσματα

Μες στο υπόγειο,βρίσκουν καταφυγή ακόμη και φαντάσματα,ψυχές βασανισμένες εννοώ που προτιμούν να βρίσκονται στο σκότος,ψυχές που τις αδίκησε το φως.Κουρνιάζουν εκεί μέσα κι ωριμάζουν σαν το κρασί,σιγά σιγά κι υπομονετικά,μέχρι ν'αποκτήσουν σώμα και άρωμα,όπως το παλιό,καλό κρασί,και να περάσουν,σαν αυτό,στις φλέβες μας.

Το ποδήλατο

Το παιδικό ποδήλατό μου,ο άλλοτε απαστράπτων Πήγασος που απογειωνόταν μόλις τον καβάλαγα,έχει για πάντα τώρα υπογειωθεί.Κι ας λέω ψέματα,αδιάκοπα,στον εαυτό μου και σ'εκείνο,πως,κάποια μέρα,θα του αλλάξω λάστιχα,απ'τη σκουριά του θα το γδύσω,θα το λαδώσω και θα το γυαλίσω κι όλο τον κόσμο μαζί του θα γυρίσω.Το παιδικό μου ποδήλατο έχει για πάντα υπογειωθεί.Το ξέρω και το ξέρει.

Οι αράχνες

Ακοίμητες,αεικίνητες,υφαίνουν οι αράχνες στο υπόγειο περίτεχνα ποιήματα,υπό μορφήν ιστού,αλάνθαστες παγίδες για τους αφελείς που,γοητευμένοι,ξεχνούν τις αποστάσεις ασφαλείας και εισχωρούν για πάντα μες στην ποίηση,μεταμορφώνοντάς την έτσι σε σφαγείο.Δεν έχουν τέτοια πρόθεση οι αράχνες.Αυτές υφαίνουν τα ποιήματά τους για τη χαρά της ύφανσης και μόνο,κι έρχονται όλοι αυτοί οι ανόητοι και τα χαλούν,προσθέτοντας σ'αυτά τα πτώματά τους.

Ο μπαμπούλας

Κάποτε,κατοικούσε στο υπόγειο κι ο Μπαμπούλας που παίρνει τα κακά παιδιά.Τώρα,δεν είμαι πια κακό παιδί,δεν είμαι καν παιδί κι ούτε ο Μπαμπούλας μένει πια εκεί.Έχει μετακομίσει από καιρό.Μέσα μου μετακόμισε.Έτσι μπορώ,όποτε θέλω,στο υπόγειο να πηγαίνω.

Σημείωση

Ανέβηκα στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού μου,στην ταράτσα,για να ξεσκάσω λίγο από την κλεισούρα του υπογείου,να δω τ'αστέρια,αλλά ήταν τόσο μακρινά που ένιωσα ότι βρισκόμουνα ξανά στο υπόγειο.Ναι, η ταράτσα μου ήταν το υπόγειο του ουρανού.