Κωστής Γκιμοσούλης
ακούω έναν ήχο σαν σφύριγμα τρένου και νομίζω πως η εικόνα που έχω στο κεφάλι μου είναι καθαρή.Εσύ κι εγώ να περπατάμε παράλληλα,ενώ ανάμεσά μας είναι οι ράγες,εκεί στα Κατσιβέλικα.Μάλλον πάντα πρέπει να υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσά μας και να προσαρμοζόμαστε στην κατεύθυνσή της.Αυτά που θέλω να σου πω δε θα στα πω ποτέ-το ξέρω.Οι άνθρωποι μιλάνε συνεχώς αλλά το αληθινό νόημα κρύβεται στη σιωπή τους.Φαντάζομαι τις λέξεις μας να θροίζουν ψηλά,όπως αυτές οι λεύκες-πάλι λεύκες!-δεξιά κι αριστερά από το δρόμο που περπατάμε.[...]
Άλλοι γύφτοι πάνω σε τεράστια ποδήλατα σέρνουν πίσω τους πρησμένη επανάσταση.Μ'αρέσει εδώ.Μ'αρέσει να περπατάω στο πλάι σου.Μ'αρέσει αυτή η καπνισμένη συνοικία έξω από την Αλεξανδρούπολη.Νομίζω ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι πολύχρωμο και γύφτικο.[...]
Χτες έγινε κάτι παράξενο.Πέρασες πρώτη μπροστά από μια τζαμαρία,κι έτσι όπως είδα το πρόσωπό σου να καθρεφτίζεσαι μέσα στο γυαλί,νόμισα για μια στιγμή πως ήταν το δικό μου πρόσωπο.Δύο σε ένα.Ένα σε δύο.Και στη μέση η σιωπή.Η απόσταση.[...]
Έχεις πάει στη Σαμοθράκη?Ούτε κι εγώ.Θέλω μαζί να πάμε.Όπου πάμε μαζί,το χέρι σου είναι μέσα στην παλάμη μου και γίνομαι ψηλότερος.Γίνομαι,μη γελάσεις,σαν τον Μαγιακόφσκι.Τα μάτια του Μαγιακόφσκι έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά.Τη δική μου φωτιά.Μου μιλάνε.[...]
Βγαίνω νυχτερινές βόλτες παρέα με τους σκύλους για να πάρω αέρα και παριστάνω τον αδέσποτο.Τα μάτια σου όμως τα έχω πάντα μαζί μου,κυκλοφορώ με 4 μάτια,και τα φυλάω καλά.[...]
Το ξέρεις,όλα πλέον έχουν μια ημερομηνία λήξης,όπως τα γιαούρτια.Όμως εγώ πιστεύω.Αν δεν πιστέψω σε κάποιον,σε κάτι,η εποχή μου γίνεται ξυράφι.Δεν είναι μια πίστη οχυρό που προσφέρει προστασία.Είναι μια γλυκιά πίστη χωρίς επιχειρήματα και δόγμα.Παράλογη γι'αυτό αυθόρμητη όπως η ελευθερία.Όπου κι αν είσαι,ό,τι κι αν κάνεις,θα είμαι μαζί σου.Σε πιστεύω.
Πάει ακόμα μια σελίδα παραληρήματος.
Ας ξεκινήσω την τελευταία.
Τώρα καπνίζω το τσιγάρο εκείνο που κάνεις ύστερα από ένα καλό γεύμα που συνοδεύετε και από μια μπιρίτσα.
Αν κατάλαβες καλά,σ'έφαγα και τώρα απολαμβάνω το τσιγάρο μου.Ωραίο γεύμα,δε λέω...
Πάω για ύπνο.Τώρα κι εσύ με περιμένεις στο κρεβάτι.Χωρίς φώτα,χωρίς λύπες,χωρίς προσποίηση.
...ΕΡΧΟΜΑΙ...
Μπαίνω στην αγκαλιά σου,κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι.Τα μάτια σου,η τελευταία μου εικόνα πριν αποκοιμηθώ.
Καληνύχτα Χιονάτη
τω προϊ θα ήμασται μαζή.
αποσπάσματα από το Μαύρο Χρυσό
5 σχόλια:
"Πάταγα εγώ - στραβός - μες τα νερά
κι εσύ κοντά μου..."
Όσο για το τραγούδι του Πορτοκάλογλου, το σοκ μου το έπαθα σχεδόν με το που βγήκε. Ενω είχα παθει πλάκα το ακούω καποια στιγμή απο την...Πίτσα Παπαδοπούλου!
Αργότερα το είπαν και οι Κατσιμίχα, αλλά ήταν αργά.
Υ.Γ. Για παρηγοριά σκέψου τη στιγμή - δεν θα΄ναι μακριά - που θα τραγουδάς το άλλο των ΦΑΤΜΕ :"Στη Σταδίου"
τι να σου γράψω τώρα? τα είπες όλα.
είχα τρέλα μεγάλη με τους Φατμέ,αν και προγενέστεροί μου αλλά με μύησε ένας φίλος μου,μεγαλύτερος στην ηλικία.
τον Πορτοκάλογλου τον γνωρίζω προσωπικά,και είμαστε συμπατριώτες.
στη Σταδίου το άκουσα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο και το έχω συνδέσει με χρόνια φοιτητικά γενικώς και όλα τα τραγούδια των Φατμέ και αργότερα του Πορτοκάλογλου και του Τσάκαλου.
Από τους μεταγενέστερους δίσκους του, ξεχωρίζω το "παιχνίδια με το διάβολο" και ειδικά το "δε μας συγχωρώ".
Η Πίτσα Παπαδοπούλου δεν είναι λαϊκή τραγουδίστρια με μπάσα φωνή?
Καλημέρα! :)) Όμορφο και μελωδικό το ποστ σου! :))
@ανεμοσκορπίσματα,
σ'ευχαριστώ πολύ,
περνάω κι από σένα σε λίγο
φιλιά
Δημοσίευση σχολίου