"Μπορεί οι πανάκειες να αποτελούν πεδίον δόξης λαμπρό για κομπογιαννίτες όλων των ειδών, αλλά και η επιστήμη δεν πάει πίσω. Είναι δεκάδες οι ιστορίες χρήσεις φαρμάκων, χειρουργικών μεθόδων, θεραπειών ή επιστημονικοφανών μαγγανειών, που θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλίο.
Μία από τις γνωστότερες είναι η υπόθεση της Θαλιδομίδης, ενός φαρμάκου που διατέθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, σε χιλιάδες εγκύους σε όλο τον κόσμο ως αντιεμετικό που θα ηρεμούσε τις πρωινές τους ναυτίες. Το φάρμακο οδήγησε σε τερατογενέσεις και συγκεκριμένα στη γέννηση περίπου δέκα χιλιάδων ανάπηρων παιδιών - τα περισσότερα χωρίς άκρα-, που έγιναν γνωστά ως "μωρά της θαλιδομίδης". Η χρήση της θαλιδομίδης απαγορεύτηκε τη δεκαετία του 1960. Η τραγωδία σήμανε την αλλαγή της σχετικής με τα φάρμακα νομοθεσίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Τσέζαρε Λομπρόζο, που πέθανε το 1909 σε ηλικία 74 ετών, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης εγκληματολογίας. Ανακατεύοντας κοινωνικό δαρβινισμό, ψυχιατρική κι ευγονική, ο Λομπρόζο κατέληξε να πιστεύει ότι το έγκλημα είναι "προνόμιο" της ανθρώπινης φύσης, η τάση προς το έγκλημα είναι γενετικό χαρακτηριστικό και ο δυνάμει εγκληματίας -απόγονος όμοιων του- είναι δυνατόν να αναγνωριστεί από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κρανίου του.
"Εγκληματικές φυσιογνωμίες" κατά Λομπρόζο ,με βάση αυτές τις θεωρίες, εκατοντάδες άνθρωποι σε δικαστήρια της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, όπου είχαν γίνει δεκτές οι θεωρίες του Λομπρόζο, καταδικάστηκαν γιατί το σαγόνι τους ή το κρανίο τους είχαν το σχήμα που ο Ιταλός εγκληματολόγος υποδείκνυε ως χαρακτηριστικό του εγκληματία. Αυτό, όμως, ίσως να ήταν το λιγότερο, μπρος στην "επιστημονική" κάλυψη που προσέφερε -άθελά του- στο ναζισμό, αφού μιλούσε για "γεννημένους εγκληματίες" με συγκεκριμένα "φυλετικά χαρακτηριστικά" και κάποτε κατονόμαζε ολόκληρες φυλές, όπως τους Τσιγγάνους ως "κληρονομικά εγκληματικές, καθώς έχουν τα χαρακτηριστικά τόσο του αγρίου όσο και του εγκληματία", ή και ολόκληρες κατηγορίες ασθενών, αφού πίστευε ότι "όλοι οι εγκληματίες πάσχουν από κάποια μορφή επιληψίας".
"Εγκληματικές φυσιογνωμίες" κατά Λομπρόζο ,με βάση αυτές τις θεωρίες, εκατοντάδες άνθρωποι σε δικαστήρια της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, όπου είχαν γίνει δεκτές οι θεωρίες του Λομπρόζο, καταδικάστηκαν γιατί το σαγόνι τους ή το κρανίο τους είχαν το σχήμα που ο Ιταλός εγκληματολόγος υποδείκνυε ως χαρακτηριστικό του εγκληματία. Αυτό, όμως, ίσως να ήταν το λιγότερο, μπρος στην "επιστημονική" κάλυψη που προσέφερε -άθελά του- στο ναζισμό, αφού μιλούσε για "γεννημένους εγκληματίες" με συγκεκριμένα "φυλετικά χαρακτηριστικά" και κάποτε κατονόμαζε ολόκληρες φυλές, όπως τους Τσιγγάνους ως "κληρονομικά εγκληματικές, καθώς έχουν τα χαρακτηριστικά τόσο του αγρίου όσο και του εγκληματία", ή και ολόκληρες κατηγορίες ασθενών, αφού πίστευε ότι "όλοι οι εγκληματίες πάσχουν από κάποια μορφή επιληψίας".
Η ομοφυλοφιλία αποτελούσε νόσο για την βρετανική κοινωνία μέχρι τη δεκαετία του 1970. Κι όπως κάθε νόσος, έχριζε κι αυτή θεραπείας. Έτσι, εκατοντάδες νέοι άνδρες, ομοφυλόφιλοι, οδηγούνταν σε κλινικές, για να "θεραπευτούν".Μία από τις κλασικές μεθόδους "θεραπείας" ήταν η δημιουργία αποστροφής - με τον τρόπο που το έδειξε ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. Στους "ασθενείς" δίνονταν φωτογραφίες γυμνών ανδρών, κι ύστερα τους γίνονταν ηλεκτροσόκ και παρέχονταν παραισθησιογόνα και ισχυρά εμετικά, ώστε να αηδιάσουν το, ως τότε, αντικείμενο του πόθου τους. Όταν συνέρχονταν ελαφρά, τους έδειχναν φωτογραφίες γυμνών γυναικών, για να τις συνδυάσουν με την "ανακούφιση".Οι μόνο που ξεπέρασαν σε εφευρετικότητα και φρίκη τους Βρετανούς, ήταν οι Γερμανοί. Στη Γερμανία του 1920, πριν την νίκη του ναζισμού, οι ομοφυλόφιλοι "θεραπεύονταν" με την εμφύτευση όρχεων, παρμένων από νεκρούς άνδρες. Οι επεμβάσεις και τα αποτελέσματά τους δημοσιεύονταν σε έγκριτα ιατρικά περιοδικά.
Μία άλλη "θεραπευτική" μέθοδος απίστευτης βαρβαρότητας, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον τον 20 αιώνα, είναι η λοβοτομή, δηλαδή η χειρουργική καταστροφή του προσθίου λοβού του εγκεφάλου. Μεταξύ των θυμάτων της, ομοφυλόφιλοι, σχιζοφρενείς, καταθλιπτικοί, αγχωτικοί, εν τέλει άνθρωποι ανυπότακτοι ή με αντικοινωνική συμπεριφορά.Η τεχνική αυτή ξεκίνησε στην Ελβετία του 1890, και διαδόθηκε πολύ γρήγορα ως μέθοδος αλλαγής συμπεριφοράς. Μάλιστα, ο εφευρέτης της πρώτης "σωστής" ιατρικά επέμβασης λοβοτομής, ο πορτογάλος Αντόνιο Μόνιζ, έλαβε το βραβείο Νόμπελ 1949 για το επίτευγμά του. Η βάρβαρη αυτή μέθοδος "θεραπείας" και "κοινωνικοποίησης" εγκαταλείφθηκε τέλη της δεκαετίας του 1950."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου