Ανθολόγιο ερημιάς


Η σκέψη
Τι πρόστυχο και βίαιο εργαλείο η σκέψη
σ' έφερα πάλι εδώ χωρίς να το θες

Ήρθε ο καιρός
Ήρθε ο καιρός να βγεις από τον κόσμο που έφτιαξες μόνος σου στο πίσω δώμα, ήρθε ο καιρός να πεις και στους άλλους πως λίγο τρελός και λίγο χαμένος πήρες το δρόμο που βγάζει από το χρόνο πως πήγες στα πρώτα και είδες στα φώτα την ευτυχία να τρέχει προς τα δω

Θα θελα
Θα θελα να 'μουν ζωγράφος ποιητής ή φωτογράφος και όμως κατάντησα γραφικός, λογιστής και πλαστογράφος

Στη μέση
Από την μιά μεριά θελείς να πας στην άλλη
πως;
αφού εγώ είμαι στη μέση
θα πονέσει...

Δίχως λόγο
Κάθε μέρα ξενυχτάμε δίχως λόγο
να ‘χαμε πολλά λεφτά να τα δίναμε στον ψυχολόγο

Πώς σβήνει μια αγάπη
θέλω να ρθω πίσω εκείνη την μέρα που μ' έσβησες
θέλω να είμαι εκεί να το ζω
θέλω να δω πως σβήνει μια αγάπη πως παίρνει ανάποδες στροφές ένα μυαλό και ξεκολλάει..
να σε βρήκε στο ξύπνημα ή στον ύπνο;
να μπήκε απ΄το παράθυρο ή απ'την οθόνη;
από όπου κ αν ήρθε με κατέστρεψε

Χίος
Έτσι γνώρισα την θλίψη ακουμπισμένος στον ώμο της νοσταλγίας και όλο το παρόν χάθηκε μαζί με το παρελθόν και όλη η ζωή κάηκε από εμπρηστές τη ραστώνη και το φόβο, αναπολώ τότε που ξεχασμένος σε εκείνο το βουνό σκοπός της ερημιάς έδειξα τόσο θάρρος όσο ποτέ άλλοτε και είπα στο θεό μου, αν η ζωή δεν έχει άλλες χαρές εγώ δεν την θέλω και έτσι όπως με τρέλαινε η ερημιά αγνάντεψα τη φύση από ψηλά με σιγουριά και ύστερα κάθισα ικανοποιημένος και ακούμπησα το όπλο μου στο πλάι.... διέκοψαν τις σκέψεις μου η γιαγιά και ο παππούς που ήρθαν να μαζέψουν μαστίχες και η ερημιά δεν με είχε ανάγκη πια


Κι όμως
κάποιο απόγευμα σ ένα καφενείο τον πλησιάζει ένας νεαρός που τον αναγνώρισε
- δάσκαλε τι δυνατό ποίημα ήταν αυτό, το διάβαζα και άλλαζε ο κόσμος μέσα μου, ένιωθα ότι οι φράσεις σου θα μπορούσαν να μετακινήσουν ολόκληρο βουνό
ο ποιητής τον ευχαρίστησε για τα καλά του λόγια, ύστερα ήπιε λίγο από την μπύρα του και είπε
-κι όμως εκείνη δεν κατάφεραν να τη γυρίσουν πίσω...

tetrapsifios

2 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

μ'αρέσουν αυτές οι νέες φωνές
που βαθαίνουν μέσα μας
σαν υψωμένα κάστρα

μ'αρέσουν και οι άνθρωποι
που δεν φοβούνται να μιλάνε
τη ζωή και καμιά φορά
να γράφουν τους φόβους τους
στα παλιά τους τα παπούτσια

τελευταία έμαθα πως η άσκηση
στην εξωστρέφεια είναι τόσο
σημαντική όσο κι ένα κατάλληλο χέρι
που κρατά το χειρουργικό εργαλείο που θα σώσει τη ζωή σου

"η ερημιά δεν μας έχει πια ανάγκη"...

Πέννυ με άγγιξαν πολύ αυτές οι επιλογές...

Σωτήρη πραγματωμένη και απολυτρωτική η γραφή σου.

Penny είπε...

Φαίδρα
χαίρομαι!
Και μένα μου άρεσει αυτή η φωνή. Είναι σα να σου μιλάει ένας φίλος, προσωπικά, ειλικρινά και απλά.
:)